Σε τραγούδια των Ara Dinkjian, Teofilo Chantre, Ismael Lo, Dulce Pontes, Σωκράτη Μαλαμα, Μάνου Αχαλινωτόπουλου, αλλά και της πρωτοεμφανιζόμενης Γιώτα Κοτσέτα, μαζί με το Σωτήρη Λεμονίδη που ανέλαβε την καταπληκτική ενορχήστρωση και παραγωγή, η Ελευθερία Αρβανιτάκη μας δίνει ένα σύνολο τραγουδιών που σαφώς και δεν στέκεται στο ύψος των album που την καθιέρωσαν.Εκτός από τη συμμετοχή του Theofilo Chantre (γνωστός και από τη συνεργασία του με την Cesaria Evora) στο "Για Των Ματιών Σου Το Χρώμα", ξεχωρίζουν ελαφρώς τα "Στο νερό να περπατήσω" του Αχαλινωτόπουλου, το "Φωτιά και χιόνι" της Pontes, αλλά και το πανέμορφο κλείσιμο του δίσκου με το "Εγώ Το Μέλλον Νοσταλγώ"... Στιγμές, δηλαδή, που δεν αναιρούν τα παραπάνω συμπέρασματα, ούτε επιχειρούν να ξεφύγουν από τα κεκτημένα: Απλά αξιοπρεπείς συνθέσεις που αξίζουν να τραηουδηθούν από μια τόσο μεγάλη καλλιτέχνιδα.Στο ζενίθ της καλλιτεχνικής της ωριμότητας, τεχνικής και αναγνώρισης, η Ελευθερία Αρβανιτάκη δυστυχώς πιάνεται στον ύπνο γιατί απλά δεν έχει κάτι συγκεκριμένο και νέο να πει. Είναι έκδηλο το αδιέξοδο που εκπέμπει η ..."Εκπομπή", η οποία αρκείται σε γλυκανάλατες ethnic ψιλοαναζητήσεις σε ήρεμους τόνους, ως επί το πλέιστον, και πάνω απ'όλα στίχους που δένουν σκόρπιες εικόνες και αποφεύγουν να πουν κάτι το ουσιαστικό με την ελιτίστικη αντίληψή τους.
