Δεν περιμέναμε και δεν διαπιστώσαμε ιδιαίτερες εκπλήξεις στο νέο δίσκο του Δημήτρη Ζερβουδάκη. Για την ακρίβεια τις εντοπίσαμε στα λεπτά και πιο επίπονα σημεία του: Στην επιλογή όχι του ύφους, αλλά του τρόπου με τον οποίο το πετυχαίνει κάθε φορά. Στις δεκατέσσερις νέες συνθέσεις του Δημήτρη Ζερβουδάκη (η μουσική ανήκει ως επί το πλείστον στον ίδιο) φαίνεται να έχει δοθεί η ιδιάζουσα προσοχή στην ενορχήστρωση με εύστοχες εναλλαγές οργάνων και μικρο-ιδεών που ανάγουν την Πανσέληνη Χώρα σε ένα όμορφο και συνεκτικό εν τέλει σύνολο χωρίς όμως ιδιαίτερες εξάρσεις.Συγκρατημένος στα ανοίγματά του, ταγμένος στο λυρισμό, είτε αυτός χρειάζεται να περάσει από το ελληνικό λαϊκό τραγούδι, είτε από τη μπαλλάντα με έντεχνες rock ανταύγειες, ο Δημήτρης Ζερβουδάκης μας παραδίδει ένα album για μοναχικές ακροάσεις και αληθινές συγκινήσεις που δεν εκβιάζουν το συναίσθημα. Χωρίς τομές και αναζητήσεις πέρα από τα όρια ενός λυρικού συνόλου που ισορροπεί ανάμεσα σε ηλεκτρικές μελωδίες με έντεχνα ελληνικά αρώματα, ο τραγουδοποιός μας περιπλανεί με την τραχειά φωνή του στη δική του Πανσέληνη Χώρα. Μαζί του και νέοι στιχουργοί, όπως ο ο Γιώργος Χατζόπουλος, ο Τάσος Μακρογιαννόπουλος, ο Γιώργος Φρατζολάς, ο Γιάννης Μήτσης, ο Γιώργος Ξάνθης και ο Χάρης Καφετζόπουλος. Σίγουρα, λείπουν τα στοιχεία που θα ξεχωρίσουν αισθητά τη δουλειά αυτή από ένα μεγάλο πλήθος νέων κυκλοφοριών και σίγουρα, όπως δεν κουραζόμαστε να το λέμε, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, το μεράκι, και η αξιοπρέπεια. Εδώ λοιπόν, διακρίνουμε κάτι παραπάνω από αυτά. Θέλετε κάποιες πανέμορφες μελωδίες, θέλετε η αφαιρετική ή προσθετική άποψη που υπάρχει πάντα στην ευφάνταστη για το είδος ενορχήστρωση, ο νέος δίσκος του Δημήτρη Ζερβουδάκη, ελαφρώς ξεχωρίζει.
