"Μέγας Αλέξανδρος", "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς" και τώρα ..."Για την Σμύρνη"... Το πιο εκνευριστικό που μπορεί κανείς να βρει στο Σταμάτη Σπανουδάκη είναι η εκμετάλλευση. Εκμετάλλευση ιστορικών για το έθνος στιγμών και προσωπικοτήτων, χρησιμοποιώντας τες ως θεματικό περιτύλιγμα μιας μουσικής που ελάχιστα διαφοροποιείται υφολογικά και σε ιδέες. Η νίκη και η ήττα, ο θρίαμβος και η αποτυχία, η χαρά και η θλίψη, ο ύμνος και ο θρήνος είναι συναισθήματα που μάλλον ενέπνευσαν τον δημιουργό σε όλες τις τελευταίες δουλειές του. Και στα 14 κομμάτια του "Για την Σμύρνη" βρίσκουμε δήθεν μνήμες που ξυπνούν από τη γνωστή επιτηδευμένη μελώ ατμόσφαιρα, με τη συνοιδία δύο χορωδιών, μία εκ της Παιανίας και μία από τη θεσσαλονίκη. Από εκεί όμως, ως το να ψάχνεις κάθε φορά ένα λαϊκίστικο περιτύλιγμα για να πουλήσεις μνήμες, γεγονότα και σύμβολα, υπάρχει ένα τεράστιο κενό, και ο Σταμάτης Σπανουδάκης μοιάζει να επιδιώκει να πουλήσει μια αξιοπρεπή, αλλά μία από τα ίδια, δουλειά, με τον τρόπο αυτό. Λίγος σεβασμός δεν βλάπτει. Ιδιαίτερα αν κάποιο από το υλικό ουδεμία σχέση έχει με την αφέλεια του (στιχουργικά) και με το όλο concept...
