"Επίδειξη δύναμης", είναι οι πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό μόλις διαβάσεις τις αναρίθμητες συμμετοχές από μεγάλα ονόματα της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Μια Εθνική Ελλάδος τραγουδοποιών ή απλώς τραγουδιστών, συμβάλλει τα μέγιστα ώστε τίποτα στο νέο (διπλό!) δίσκο του Γιώργου Νταλάρα να μην περνά απαρατήρητο.24 νέα τραγούδια και 4 διασκευές περιλαμβάνει "Η Ασφαλτος Που Τρέχει". Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μιχάλης Χριστοδουλίδης, Νίκος Ζούδιαρης, Στάμος Σέμσης, Μανώλης Φάμελλος, Τάκης Μπουρμάς, Μάνος Ξυδούς, Ηλίας Λιούγκος και Νίκος Τάτσης αναλαμβάνουν το συνθετικό τομέα, ενώ τους στίχους παρέδωσαν εξίσου μεγάλα ονόματα του χώρου: Μιχάλης Γκανάς, Άλκης Αλκαίος, Ισαάκ Σούσης, Νίκος Ζούδιαρης, Τάκης Μπουρμάς, Ηλίας Κατσούλης, Μανώλης Φάμελλος, Λίνα Δημοπούλου, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Χρήστος Παγώνης, Σωτήρης Βώπης, Μάνος Ξυδούς και Λίνα Νικολακοπούλου. Στην ηχογράφηση του δίσκου, που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2000 και τέλειωσε τον Μάρτιο του 2001, συμμετείχαν όμως και άλλοι: H Ελένη Τσαλιγοπούλου σε δύο ρεφρέν, ο Sting που διασκευάζει τον εαυτό του στο Mad About You μαζί με τον Νταλάρα (σε ελληνικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου), ενώ παίζει και μπάσο, αλλά και ο Al Di Meola στο "Hasta Siempre". Ούτε και οι δύο πρόσφατοι live συνοδοί του λείπουν: Ο Πάνος Κατσιμίχας ακούγεται στην Πατριδογνωσία και ο Μπάμπης Στόκας στη Μεθυσμένη Βάρκα...Όλο αυτό το συνοθύλευμα στιχουργών, συνθετών και τραγουδιστών λειτουργεί και θετικά και αρνητικά στην αλυσίδα των εικοσιοχτώ κομματιών που μας παραδίδονται. Θετικά, γιατί πολλοί από αυτούς βάζουν τα δυνατά τους, χωρίς να παρασύρονται σε γράψιμο που ίσως θα ταίριαζε σε κάποιο εξ αρχής καθορισμένο στυλιστικό πρωτόκολλο ή έστω σε γράψιμο ειδικά για τη φωνή του Νταλάρα. Αρνητικά, γιατί όλο αυτό το πολυσυλλεκτικό συνοθύλευμα δημιουργών έχει ως αποτέλεσμα ένα κάθε άλλο παρά συνεκτικό σύνολο διαφορετικών ήχων, στυλ και συναισθημάτων που το μόνο που τους ενώνει είναι η κοινή φωνή. Λες και ακούει κανείς κάποιο best of μιας μακροχρόνιας πορείας ενός καλλιτέχνη, την οποία μάλιστα χαρακτηρίζουν έντονες διαφοροποιήσεις. Έτσι λοιπόν, έχουμε και pop και μπαρόκ ακούσματα, και ethnic και latin και ευαίσθητες ή βαρύγδουπες μπαλλάντες. Και λαϊκά και ζεϊμπέκικα και έντεχνα, και ότι βάζει ο νους σας από αυτό που πολλοί ονομάζουν μη εμπορικό ή σοβαρό τραγούδι (sic). Είδη που έτσι κι αλλιώς χαρακτήρισαν περστασιακά την καριέρα του μεγάλου Έλληνα καλλιτέχνη και πλέον λες και αγκαλιάζονται από τον ίδιο υπό τη μορφή ρετροσπεκτίβας. Πέραν τούτου, βέβαια, δυσκολεύεσαι να δεις το εν λόγω album ως ένα καλλιτεχνικό σύνολο, ως ένα album με άποψη στυλιστική και στιχουργική. Είναι περισσότερο μια συλλογή τραγουδιών που ανήκουν κατά κύριο λόγο στους δημιουργούς τους και απλώς μαζεύτηκαν εδώ για να ερμηνευτούν από μια φωνή που (είναι αλήθεια) τα αγκάλιασε με ζήλο, ευαισθησία και σεβασμό.Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο κομμάτι "Παλιός Στρατιώτης" που έγραψαν οι Μαχαιρίτσας, Σούσης, αλλά και στα κομμάτια του Ζούδιαρη που δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Το ομότιτλο του δίσκου, αλλά και το "Νυχτερίδα" είναι δύο πανέμορφες συνθέσεις. Ακολουθούν σε ευαισθησία και ομορφιά οι συνθέσεις του Χριστοδουλίδη: "Νύχτα στο Ελληνικό", "Μάτια καστανά" και "Πατριδογνωσία", ενώ ο Μανώλης Φάμελλος γράφει αξιόλογη -ελληνική- μουσική και πιο κοντά στην παραδοσιακή, παρά στην ηλεκτρική του φύση. Για το "Drunken Boat" των Pogues, που βρίσκουμε εδώ σε διασκευή από το Μάνο Ξυδούς και φωνητικά του Μπάμπη Στόκα ως "Μεθυσμένη Βάρκα", δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Είναι έτσι κι αλλιώς ένα υπέροχο κομμάτι, αλλά η διασκευή δεν έρχεται να προσθέσει κάτι ουσιαστικό, πέρα από το να εκδηλώσει την αγάπη του Ξυδούς για το ίδιο (και ίσως όχι του Νταλάρα). Η διασκευή στο Sting συμπεριλαμβάνεται εδώ μονάχα ως εφέ, ενώ το "Ιπτάμενο Χαλί" του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Άλκη Αλκαίου, είναι μια αξιόλογη σύνθεση που χρωματίζεται υπέροχα από τη φυσαρμόνικα του Πάνου Κατσιμίχα...Θα τελειώσουμε επαναλαμβάνοντας το αρχικό συμπέρασμα. "Η Ασφαλτος Που Τρέχει" είναι μια επίδειξη δύναμης του Γιώργου Νταλάρα, αφού κατορθώνει να συγκεντρώσει στη μεγάλη διάρκειά του μερικές από τις πιο όμορφες συνθέσεις που ακούσαμε τελευταία, κινούμενες στο μεγάλο εύρος του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και σε πιο δυτικές, αλλά και ethnic αναζητήσεις, πάντα με πολύ προσεγμένες και ενίοτε ελαφρώς ευρηματικές ενορχηστρώσεις. Προερχόμενες οι συνθέσεις από μεγάλα ονόματα - δημιουργούς που βάζουν τα δυνατά τους, θα ήταν πολύ δύσκολο να μην κατάφερνε να μας δώσει ένα δίσκο τουλάχιστον άξιο των συντελεστών του, από τη στιγμή που οι προθέσεις του (όπως φαίνεται από το άκουσμα) δεν ήταν να τους καπελώσει, αλλά να να μπει ο ίδιος στο πνεύμα, τις ανάγκες κάθε τραγουδιού. Αν μάλιστα συγκέντρωνε τις καλύτερες στιγμές των δύο cd σε ένα μονό (καθώς υπάρχουν και κομμάτια που και να μην υπήρχαν εδώ, ουδείς θα δυσανασχετούσε, κάθε άλλο μάλιστα), τότε το αποτέλεσμα θα ήταν πολύ πιο εντυπωσιακό και ίσως να μιλούσαμε για έναν από τους καλύτερους δίσκους της τριαντάχρονης καριέρας του. Όλα αυτά, έχοντας ως δεδομένο το ότι δεν πρόκειται για ένα album στο οποίο θα αναζητήσει κανείς συνοχή, μεστότητα και λόγο ύπαρξης με τον στενά καλλιτεχνικό του ορισμό. Δεν είναι το album που θα ακούσει κανείς έχοντας μια συγκεκριμένη διάθεση, που θα ξεθάψει σε κάποια συγκεκριμένη στιγμή αργότερα για να ξανανιώσει κάποιου είδους συναισθηματική φόρτιση, δεν είναι το album που θα μας συναρπάσει και θα μας ταξιδέψει, αυτό που θα μας κάνει να ξεχαστούμε στα ατέλειωτα repeat. Είναι απλά το αποτέλεσμα της δύναμης που έχει ο Γιώργος Νταλάρας στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι. Να μπορεί να επιλέγει τους καλύτερους, να παίρνει από το ταλέντο τους και να δίνει από το όνομά του, κάτι που έχει κάνει πολλές φορές άλλωστε και στο παρελθόν.
