Όσο άδικο είναι να κατηγορούμε για έλλειψη γεύσης κάθε νέο ερμηνευτή, άλλο τόσο άδικο είναι να μην δίνεται η ευκαιρία στον τελευταίο να εισέρχεται για δεύτερη φορά στη δισκογραφία χωρίς να κουβαλά μαζί του τις απαραίτητες αποσκευές (τραγούδια που ξεχωρίζουν). Στα έντεκα τραγούδια του album (οκτώ είναι συνθέσεις της Ζωής Τηγανούρια, ενώ οι στίχοι ανήκουν στον Ηλία Κατσούλη) επικρατεί η γνωστή αδιάφορη λιτότητα του "αξιοπρεπούς" σύγχρονου έντεχνου ελληνικού τραγουδιού. Το οποίο μοιάζει στάσιμο, να πάσχει στην πλειοψηφία του και από ενορχηστρωτικές ιδέες, και από στιχουργική ουσία και από πρωτότυπες και ολοκληρωμένες συνθέσεις. Ο Δημήτρης Υφαντής λοιπόν είναι εδώ κάτι παραπάνω αξιοπρεπής. Κινούμενος από την καθαρά λαϊκή διάσταση ως τον χώρο της μπαλλάντας μοιάζει να αφομοιώνει και να αναπαράγει το (ίσως επιτηδευμένο) λυρισμό των στίχων, χωρίς όμως να χρωματίζει ιδιαίτερα την κάθε νότα -και μάλλον καλά κάνει εφόσον η ενορχηστρωτική και στιχουργική λιτότητα χρειάζεται και την ανάλογη αντιμετώπιση. Το λάουτο, το μαντολίνο και το βιολί, ουδέποτε υπερβαίνουν τους δεύτερους ρόλους τους, και αν το κάνουν είναι για λίγο. Να σημειώσουμε ότι το χεράκι της έχει βάλει και η Δήμητρα Γαλάνη, όχι μόνο στη διεύθυνση της παραγωγής, αλλά κυρίως στο πανέμορφο "Θα ταξιδεύω", ένα συνδυασμό καλού τραγουδιού και απογειωτικής ερμηνείας της Δήμητρας, που ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα. Δεν προσπάθησε και ιδιαίτερα, όμως, καθώς η πλειοψηφία του υλικού δουλεύει τα συνθετικά και στιχουργικά στο φουλ, και άνθρωποι που έχουν δώσει καλά δείγματα γραφής, αρκούνται εδώ σε χαμηλόφωνες και χιλιοακουσμένες μετριότητες. Υπάρχει, βέβαια, και το ήθος και η αξιοπρέπεια. Μακάρι όμως η μουσική να μας άγγιζε ...με την καλοσύνη και να αρκούσε η τελευταία. Όχι μόνο στο τραγούδι... Παντού...
