Τους βρίσκουμε στις νοσταλγικές μας αποδράσεις σε λιγότερο έντονες περιόδους, στα 'ανοιχτά' χαμόγελα και τις μυστικές κρυψώνες της άνοιξης. Τους βρίσκουμε φοβισμένους για τις προσταγές του μεγάλου αδερφού και απογοητευμένους για τις "Τρύπιες Σημαίες". Τους βρίσκουμε στα παιδικά μας όνειρα, στα απραγματοποίητα όνειρα, στις απλές στιγμές ευτυχίας..."Τα τραγούδια μου αντέχουν στο κρύο, αντέχουν στη βροχή... αντέχουν τους ρουφιάνους, αντέχουν την πουστιά, αντέχουνε το σάπιο... τα τραγούδια μου λευκά μονάχα στ'όνειρό μου..."H βραχνή φυσαρμόνικα έσκυψε με περίσσειο σεβασμό λίγο πριν το τέλος για να μας αποχαιρετίσει. Να θυμηθεί μουσικές ιδέες, εικόνες, μια φειδωλή ποσοτικά αλλά όχι ποιοτικά διαδρομή. Ρεμβάζουν πλέον το παρελθόν, μουσικό και μη, με όλα τα καλά και άσχημά του... Αναπαράγουν ιδέες από όλη τους την καριέρα... Αναρωτιέσαι αν στέρεψαν οι ιδέες. Ίσως είναι επιλογή. Λίγο πριν το τέλος, να συνοψίσουν μια πορεία που τους καθιέρωσε στους σημαντικότερους Έλληνες καλλιτέχνες... Ίσως είναι και δειλία, αλλά ποιος τους κατηγορεί στο τέλος, όταν μάλιστα οι ενορχηστρωτικές ιδέες ντύνουν μερικές από τις πιο όμορφες μελωδίες που έχουμε ακούσει... Ξανακούς τις "Προσωπικές Οπτασίες" στην εκπληκτική διασκευή του "Ποιος τη Ζωή μου" του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Ελευθερίου, με το ίδιο θλιμένο και σκεπτικό χαμόγελο..."Ξύπνα μ'εκείνο τον αέρα που φύσαγε στη Σέριφο τον Αύγουστο, ξύπνα και πες μου ό,τι θέλεις.. και πες μου κι ονειρέψου ό,τι θες [...] Γερναν στο χώμα τα σταφύλια, λάμπαν τα ήσυχα νερά που στον καθρέφτη τους κρατήσανε για πάντα τ'άσπρα σου χέρια που δε ζήτησαν πολλά"... Εικόνες και ατμόσφαιρες, άλλοτε με την ειρωνία, άλλοτε με τη γνωστή ευαισθησία, αλλά και την απέχθεια για τον επιλεκτικό ορθολογισμό... Τον κυνισμό που παίρνει ρομαντικές, παράλογες πόζες για άλλοθι... Αυτόν που μας τρομάζει κι αυτόν που μας δένει... Αυτόν που μας αγκαλιάζει και μας σπρώχνει στο τέλος της γραμμής.. Αυτόν που δημιουργεί προσδοκίες, μας εξυψώνει, μας αδυνατίζει και μας τσακίζει στο τέλος..."Ανοιξε το παράθυρο στο φως, στα δέντρα που ποτέ δεν μαραίνονται, στα κλήματα που αμίλητα καρπίζουν.. Κανείς δε μέτρησε ποτέ τα κύματα της θάλασσας, κανένας δεν εξήγησε του ανέμου τους χρησμούς... Ανοιξε το παράθυρο στο φως..."Καμιά φορά τα συμπεράσματα που βγάζει κανείς ζώντας είναι τόσο σύνθετα που αρκείται στο να μη λαμβάνει τίποτα υπόψη του... Κι έτσι κάνουμε κύκλους, τα "λάθη", τα "σωστά" διαδέχονται, αλλά στα πρώτα "κλαψοτράγουδα" τα δάκρυα τρέχουν, αρκεί να μας τσιμπήσει λίγο κάποιος φτηνός "δημιουργός" για να τρυπήσουμε λίγο τα τείχη και να βρεθούμε σε αδιέξοδο... Πρέπει λοιπόν να τους ευχαριστήσουμε, τώρα, στο τέλος έστω, για την υπομονή τους να μας συντροφεύουν με "ακριβά" τραγούδια. Που θα κρατήσουμε σαν δώρα, μαζί με τις εικόνες... Αυτή είναι η διαφορά του δασκάλου από τον μαθητή. Του αυθεντικού από τον αντιγραφέα. Του ποιητή από τον έμπορο συναισθημάτων..."Τιποτα, τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα... Τίποτα δεν έχει ξεχαστεί.. το χώμα περιμένει τη βροχή..."Ίσως και αυτό το album εκπέμπει μια αμηχανία. Μια αμηχανία που -πλην του πρώτου τους album με τίτλο 'Ζεστά Ποτά', έναν δίσκο μπροστά από την εποχή του- ήταν παρούσα σε όλους τους δίσκους. Κατόπιν μεταφραζόταν από τους 'ειδικούς' σε ψάξιμο. Το ζεϊμπέκικο ή ο Dylan; Αργότερα εκθειαζόταν. Τώρα, βέβαια, τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Γιατί απλά και η στιγμή τους επιβάλλει να φύγουν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Συνοψίζοντας... Ίσως το μόνο που πρέπει να τους καταλογίσουμε είναι η αργοπορία... Η φρεσκάδα είναι στοιχείο που αναγνωρίζεται όχι από το αυτί, αλλά από την ψυχή.. Τα κομμάτια είναι λοιπόν λίγο 'κουρασμένα', μέσα από μια εξοντωτική πορεία χρόνων και άπειρες αναβολές, αλλά πάλι καλά που τα ακούσαμε και δεν έμειναν σε κάποιο συρτάρι για τις 'εκ των υστέρων' κυκλοφορίες...Ας βάλουμε λοιπόν τις Τρύπιες Σημαίες στο ίδιο ράφι με τα υπόλοιπα κι ας κάνουμε με τους ήχους τους ακόμα μια βόλτα... Αυτή τη φορά η βόλτα θα είναι πρωινή.. Μια γλυκιά πρωινή βόλτα στη γκρίζα κυριακάτικη πόλη που ετοιμάζεται να ανθίσει... Μια γλυκιά αλλά δυνατή προσευχή για κάθε χρώμα (πεποιθήσεις, ιδέες, έρωτες, φίλους) που ξεθωριάζει. Μια ευχή και για τη μουσική μας... Να τα παρατάνε όλοι με ψηλά το κεφάλι -όταν πρέπει.
