Δεν διαφοροποιείται υφολογικά, ούτε σε προθέσεις, η νέα δισκογραφική δουλειά του Νίκου Ζούδιαρη από τις τρεις προηγούμενες. Το album "Ένας κύκνος κλαίει" αποτελείται από δώδεκα κομμάτια, σε στίχους και μουσική δικά του, όπου συνδυάζει αξιοπρεπώς το φυσικό και το ηλεκτρικό, με υπαρκτές μελωδίες στην πλειοψηφία και ποιητικούς στίχους. Ιστορίες γεννημένες σε αστικές καταστάσεις, έρωτες που χάνονται μαζί με τις ατέλειες τους και κοινωνικές ανησυχίες, όλα με ένα ίσως επιτηδευμένα λυρικό στοιχείο που καλύπτεται από ταιριαστές, απλές μελωδίες με τα στερεότυπα αυτού που ονομάζουμε σύγχρονο έντεχνο. Η ηλεκτρική κιθάρα και τα πλήκτρα μπλέκει με τον τζουρά και το νέι, τα έγχορδα γενικά με τη φυσαρμόνικα, το κλαρίνο και τα σωστά τοποθετημένα drums (η δύναμή τους περιορίζεται εκεί που δεν είναι αναγκαία), αλλά σπάνια το αποτέλεσμα είναι κάτι άνω του αξιοπρεπούς, στοιχείο (η αξιοπρέπεια, δηλαδή) που ναι μεν τιμά τον τραγουδοποιό και τον ξεχωρίζει σε μια φτωχή ποιοτικά (αλλά δε νομίζω και ποσοτικά) χρονιά, αλλά δεν αρκεί για να μπει βαθιά στην ψυχή μας. Πέρα από δύο-τρία κομμάτια που ξεχωρίζουν (με καλύτερο το ομώνυμο), ο δίσκος δεν έχει σκαμπανευάσματα πέραν της μέσης γραμμής. Να σημειώσουμε ότι στην ερμηνεία έχουμε τον πρωτοεμφανιζόμενο Απόστολο Ρίζο, ο οποίος αν ξεπεράσει το πάθος του για τον άλλο μεγάλο ερμηνετή στον οποίο ο Ζούδιαρης έχει εμπιστευτεί στο παρελθόν τα τραγούδια του, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το όνομα του θα ξαναακουστεί πολύ σύντομα με κολακευτικότερα σχόλια από όλους μας...
