Πριν από ένα χρόνο περίπου έκανε την εμφάνισή του στην ελληνική δισκογραφία ο Δημήτρης Κοργιαλάς με το πρώτο του προσωπικό album που του χάρισε ραδιοφωνικές επιτυχίες όπως τα "Επειδή δεν σ' αντέχω", "Μην υποκρίνεσαι" και "Μετράω". Πλέον επιστρέφει με ένα ρυθμικό κατά βάση album στα όρια της πρώιμης brit pop και με θαυμασμό για τη μουσική του Φάμελλου, του Δημητριάδη και του Ζιώγαλα μεταξύ άλλων. Ο Δημήτρης Κοργιαλάς δεν επιδιώκει να πρωτοτυπήσει και ο ήχος του είναι ολοφάνερα χιλιοακουσμένος και με ελάχιστες εκπλήξεις. Εντούτοις, ακόμα και όταν θυμίζουν κάτι, οι έντεκα δικές του συνθέσεις (περιέχεται και μια διασκευή του "Ξέχνα", ενός τραγουδιού που είπαν παλαιότερα ο Μανώλης Φάμελλος και οι Ποδηλάτες) στέκονται αξιοπρεπώς, και αν και δεν παρεκτρέπονται πουθενά, ακούγονται ευχάριστα, έστω και όχι για πολύ. Οι, δε, στίχοι του ίδιου και των Ν.Ζιώγαλα, Γ.Δαλαμάγκα, Κ.Στρατηγόπουλου είναι απλοί, ευαίσθητοι, πονεμένοι και με μια δόση εφηβείας που συναντάμε σε δουλειές του πρώτου κυρίως... Η "Νύχτα παράξενη", η "Κρυφή γιορτή", το "Χάνομαι", αλλά και το ομώνυμο είναι κομμάτια που θα ακουστούν ευχάριστα. Pop δηλαδή με late 80s και early 90s αναφορές και απλές μελωδίες που ξέρει να καταστρώνει ο δημιουργός καλά ακόμα κι αν δεν τις παιδεύει. Συνθέσεις που ίσως ξεχάσουμε μετά από ορισμένο καιρό, αφού όμως θα μας έχουν κανει αρκετή ευχάριστη παρέα…
