Αν κανείς επιχειρούσε να ορίσει την απρόσωπη pop, θα έβρισκε το καλύτερο, ίσως, φετινό παράδειγμα, στο δίσκο των Μπλε, Έλα να δεις. Pop σαφώς πιο πλούσια ηχητικά, βέβαια, με τις προηγούμενες παραγωγές τους, αλλά pop αδιάφορη, ανέμπνευστη, χωρίς χρώμα. Οι funk και ψευτοηλεκτρισμένες στιγμές τους, μπορεί να βοηθούνται από την καλή παραγωγή, αλλά τι να καλύψει, όταν στίχοι και μελωδία κυνηγούν τις συνταγές της συμβατικότητας με κάθε τρόπο. Ακους ολόκληρο το album και δε βρίσκεις κάτι που να σου μείνει... Και είναι κρίμα, γιατί έφτασαν στον τρίτο δίσκο.
