Τελικά τι είναι pop μουσική; Σίγουρα ο πιο παρεξηγημένος όρος στη μουσική εγκυκλοπαίδεια. Αν ορίσουμε την pop όπως της αρμόζει, δηλαδή ως σύντομη γραφή της λέξης popular, τότε στην Ελλάδα δε μπορώ να φανταστώ ποιο άλλο είδος μουσικής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως pop πέρα από τη συνομοταξία των Βανδομαζωνάκηδων. Αν πάλι, ως ετερόφωτα αστέρια, δεχθούμε την επικρατούσα άποψη εκτός συνόρων, τότε pop μουσική με τη διεθνή της υπόσταση παίζουν πραγματικά λίγα μουσικά σχήματα στη χώρα μας.Οι Xaxakes πάιζουν ίσως την πιο ελπιδοφόρα pop εντός συνόρων, έχοντας παρουσιάσει μέσα από τις 2 έως τώρα δουλειές τους μια μουσική άποψη, η οποία είτε λατρεύεται είτε απωθεί, κι αυτό γιατί, αν μη τι άλλο, πρόκειται για ακούσματα φρέσκα και πρωτόγνωρα στα εν πολλοίς απαίδευτα ελληνικά αυτιά.Το Casanova ήρθε 4 χρόνια μετά το ντεμπούτο των Xaxakes. Τόσο το χρονικό διάστημα αποχής από τη δισκογραφία, όσο και το συμβόλαιο με τη Sony, έρχεται να του δώσει ένα εντελώς διαφορετικό χρώμα. Σε σχέση με τους Xaxakes που ξέραμε, στον Casanova να ξεχάσουμε τις μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις του πρώτου δίσκου. Πλέον έχουμε να κάνουμε με πιο μικρά σε διάρκεια κομμάτια, ενώ και η παραγωγή του δίσκου είναι σαφώς ανώτερη του πρώτου, ξεπερνώντας τα ελληνικά standards. Κάνουν όμως όλα τα παραπάνω τον Casanova έναν "εύκολο" δίσκο;Με την πρώτη ακρόαση είναι αδύνατον να μην προσέξει κανείς το "Monte Carlo", έναν κομψότατο pop anthem, που όμως παρόλα αυτά δεν οδηγεί σε... ξεφάντωμα, καθώς αποπνέει μια γλυκόπικρη διάθεση. Το πιο power pop κομμάτι του δίσκου είναι σαφέστατα ο "Βασιληάς", τραγούδι που κυκλοφόρησε και ως mini EP-προπομπός του Casanova. Από εκεί και πέρα έχουμε το "Gay Guy" και τις "Στιγμές", τραγούδια στα οποία ο Γιάννης Νάστας δε διστάζει να μας αποκαλύψει κάποιες από τις ευαισθησίες του ("στιγμές που φεύγουν, φεύγουν στιγμές, και 'γω γερνάω σαν χάσω στιγμές"). Πάντως η πιο δυνατή στιγμή του Casanova είναι κατά την προσωπική μου άποψη το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο συναντάται σε 3 διαφορετικές εκτελέσεις. Η πρώτη εκτέλεση Don Juan de Casanova που ανοίγει το δίσκο, είναι ίσως και η κορυφαία στιγμή του. Εντυπωσιακή ενορχήστρωση, drum 'n' bass ρυθμοί δίνουν στο συγκεκριμένο track εντέλως ξεχωριστή προσωπικότητα, σε συνδυασμό με τους επιτηδευμένα λιτούς στίχους που δεν φιλοδοξούν σε κανένα σημείο να βγουν "πάνω" από τη μουσική. Το επόμενο μεγάλο peak του Casanova γίνεται με το "Air", ένα ορχηστρικό μουσικό ταξίδι, που θα άγγιζε σχεδόν τα όρια του trip hop, αν δεν υπήρχαν τα αγαπημένα στο Γιάννη Νάστα πνευστά (τρομπέτα, σαξόφωνο), να μας θυμίζουν ότι εξακολουθούμε να ακούμε Xaxakes.Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με έναν πολύ καλό δίσκο, ο οποίος κερδίζει πόντους τόσο από την πολύ καλή παραγωγή, όπως επίσης και από την αδιαμφισβήτητη μοναδικότητα του. Το (έτσι κι αλλιώς τυπικό) βαθμό που κερδίζει ο Γιάννης Νάστας και η παρέα του λόγω της φιλότιμης προσπάθειας του να κινηθεί σε "άγονα" στη χώρα μας μουσικά "βοσκοτόπια" δεν μπορεί όμως να τον κρατήσει. Τον χάνει λόγω της μικρής διάρκειας της νέας του δουλειάς (48 λεπτά μουσικής, 8 νέα τραγούδια + 3 remixes). Φυσικά και δε μετράμε τη μουσική με το ζύγι, θα θέλαμε όμως κάτι παραπάνω, και θα το απαιτήσουμε στον επόμενο δίσκο.
