Σίγουρα, αυτό που περιμέναμε από τη Χαρούλα Αλεξίου, και μάλιστα σε μη ιδιαίτερα γενναιόδωρες δισκογραφικές περιόδους, δεν είναι μια συλλογή γνωστών τραγουδιών από τις τελευταίες 7 δεκαετίες. Από την άλλη, ποιος άλλος θα μπορούσε να δώσει τη διαφορετική χροιά, το κάτι παραπάνω σε χιλιοακουσμένα τραγούδια, από ένα πραγματικά μεγάλο καλλιτέχνη; Το ζήτημα είναι λοιπόν να κρίνουμε το αποτέλεσμα, καθώς για τις προθέσεις μπορούν να ειπωθούν πολλά και ίσως και ανούσια.Η συνοδεία της κιθάρας του Χρήστου Περτσινίδη και του πιάνου του Χάρη Ανδρεάδη αποτελούν το λιτο στρώμα που σκεπάζει τις κλασικές μελωδίες, μαζί με το συχνά έντονα φορτισμένο τόνο της Αλεξίου. Ένα μινιμαλ ηχόχρωμα που εξασφαλίζει τη συνοχή ανάμεσα σε τραγούδια διαφορετικών δεκαετιών και αρχικών ενορχηστρωτικών αντιλήψεων, χωρίς να τα ισοπεδώνει στις περισσότερες των περιπτώσεων. Όσο για τη φωνή, πέρα από την αρχική παρατήρηση, προσθέτει τη γυναικεία ευαισθησία σε τραγούδια που ξεπήδησαν κατευθείαν από την ψυχή αντρών. Μειονεκτήματα μπορεί ίσως κάποιος να θεωρήσει την έλλειψη εκπλήξεων και φρεσκάδας, κάτι όμως που αποκλείστηκε εξ' αρχής από την επιλογή της συνοδείας, που θα έπρεπε λογικά να σέβεται τους "ψιθύρους", να λειτουργεί ως βραδυνή παρείστικη συντροφιά, την οποία όμως δεν θα μπορούσε κανείς να ακούσει πέραν αυτών της συγκεκριμένης στιγμής.Από κει και πέρα όμως, το πως προσλαμβάνει κανείς τις νέες εκτελέσεις ενδέχεται να διαφέρει περισσότερο από οτιδήποτε έχουμε ακούσει τελευταία. Η εκτέλεση στο τραγούδι του Αττίκ "Ζητάτε να σας πω", για παράδειγμα, δε μοιάζει να έχει μπει στις απαιτήσεις του και αποτελεί αδιάφορη στιγμή. Από την άλλη και για το Αγριολούλουδο μπορεί κανείς να υποστηρίξει το πρώτο αλλά όχι και το δεύτερο. Ακούμε ένα διαφορετικό Αγριολούλουδο από την Αλεξίου, λες και ακούγαμε χρόνια τώρα διαφορετικό κομμάτι. Το ίδιο μπορει να πει κανείς και για το "Μην τον ρωτάς τον Ουρανό" του Χατζιδάκι, και το "Η πιο μεγάλη ώρα" του Άκη Πάνου, αλλά όλα τα παραπάνω εξαρτώνται από αυτά που έχει αποκομίσει κανείς από τις αρχικές εκτελέσεις. 3-4 στιγμές λοιπόν αξίζουν, κατά την προσωπική μου γνώμη, να βρίσκονται σε κάθε διψασμένη δισκοθήκη για μη φτηνό ελληνικό τραγούδι. Από την άλλη, πολλές μοιάζουν αδιάφορες, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, ενώ άλλες ξενίζουν και ως επιλογές, καθώς ούτε για κλασικές στιγμές πρόκειται, ούτε καν για διαχρονικά καλά κομμάτια. Αν είστε έτοιμοι για τη θυσία, προχωρήστε...
