Είναι όμορφο να βλέπεις νέα παιδιά στη δισκογραφία, μια δυνατότητα που άρχισε να δίνεται σε μεγάλο βαθμό μόλις εσχάτως από τις εταιρίες στη χώρα μας. Όμορφο για τη φρεσκάδα της και την απεξάρτηση από το δεινοσαυρισμό που μας ταλαιπωρεί, άσχημο όμως εν μέρει για τους ίδιους τους μουσικούς που θα πρέπει από μικρή ηλικία κιόλας να κριθούν από τον κόσμο, έστω και με επιείκεια. Βάση για τα Κίτρινα Ποδήλατα, για παράδειγμα, είναι ο Γιώργος Παντελιάς, 22 ετών και ο αδερφός του, Αλέξανδρος, μόλις 17 ετών... Αν είναι ταλαντούχοι; Πολύ θα λέγαμε, ως μουσικοί και την πορεία τους μέχρι τώρα (δημιουργήθηκαν μόλις στις αρχές της χρονιάς και βρέθηκαν απευθείας με δίσκο), οπότε το μέλλον είναι μπροστά τους. Έχοντας και το (γνωστό) Γιάννη Κουτουβό, ως μέντορα, μπασίστα και παραγωγό να τους κατευθύνει, οι προοπτικές είναι πολλές. Μόνο που οι κατευθύνσεις, όπως αντιληφθήκατε, δεν είναι αποκλειστικά δικό τους μέλημα, μολονότι τα τραγούδια γράφτηκαν από τα δύο αδέρφια. Τραγούδια με αυτή την απλοϊκή ίσως, μετεφηβική ευαισθησία των Πυξ Λαξ, που είτε μας αρέσει, είτε όχι αποτελεί σχολή πλέον για ένα σωρό συγκροτήματα που ξεφυτρώνουν. Κι αυτό είναι αποτέλεσμα των ίδιων των επιρροών των μουσικών, αλλά και προτεραιοτήτων των ίδιων των παραγωγών και υπευθύνων εταιριών που αναζητούν εναγωνίως τους νέους Πυξ Λαξ. Μέσα σε όλα αυτά, το άγχος για τη συμβατικότητα (ή η αδιαφορία για τη λεγόμενη "καλλιτεχνική προσθήκη") δεν τους βγαίνει σε κακό. Φαίνεται ότι κάνουν το κέφι τους, η φωνή του Γιώργου έχει φωνή που σε αγγίζει (που να δουλευτεί και να ωριμάσει δηλαδή!), ενώ τα ηλεκτρικά πλήκτρα, το μαντολίνο, το ακορντεόν πλάθουν σε συνδυασμό με την κιθάρα το γνωστό προαναφερθέντα ήχο. Τώρα, θα μου πείτε, δεν είναι αδικία να προτιμούνται αυτοί από άλλους πιο "ανήσυχους" συνάδελφους τους, της ίδιας ίσως ηλικίας; Ας αφήσουμε το χρόνο να το δείξει. Βρισκόμαστε άλλωστε στην αρχή μόνο, και τα παιδιά πήραν το εισιτήριο. Την επόμενη ελπίζουμε το χάρισμα της μελωδικότητας να μην αναλωθεί τόσο άδικα.
