Δεν ξέρω τι σας λέει ο τίτλος, αλλά όποια καλά χρόνια υπήρξαν για τον Αντώνη Βαρδή μοιάζουν να έχουν απομείνει ως παλιές φωτογραφίες που αναπολεί ο ίδιος και επιδιώκει να ξαναζήσει. Σύμφωνοι, κάθε καλλιτέχνης έχει δικαίωμα και υποχρέωση να δώσει το δικό του στίγμα στη δισκογραφία, αλλά αυτό δε συνιστά σώνει και καλά καταφυγή σε μανιέρες και καλούπια. Το άσχημο δεν είναι, όμως, ότι κινείται σε χιλιοπερπατημένα και απίστευτα τυπικά -και βαρετά- μονοπάτια. Είναι ότι λαϊκίζει, και αυτό ενοχλεί. Οι στίχοι του Βασίλη Γιαννόπουλου και οι συνθετικές ιδέες του Αντώνη Βαρδή, μοιάζουν σα να βγήκαν κατά παραγγελία. Μας αρέσει που αφιερώνει ένα τραγούδι "σε όλους τους Ολυμπιονίκες μας". Δεν θα λέγαμε όμως ότι έχει να μας πει κάτι με το "Υποκλίσου Ελλάς, στα παιδιά της φωτιάς..." (αν το ερέθισμα αποδίδεται γυμνό -όπως δηλαδή ήρθε- σε τι διαφέρει ένα δελτίο ειδήσεων που συγχαίρει επιπροσθέτως τους αθλητές; Απλή ερώτηση). Αλλά αυτό ίσως είναι το λιγότερο που μας ενοχλεί εδώ, και ίσως και το πιο ειλικρινές (και αγαθών προθέσεων), οπότε κακώς του αφιερώσαμε τόσο χρόνο. Δε θα λέγαμε ότι το ίδιο συμβαίνει με πολλά από τα κατά παραγγελία κομμάτια που γεμίζουν το cd. Ούτε με το σίγουρο hit, το ντουέτο με τη Γλυκερία στο "Οι μεγάλες οι αγάπες". Ούτε βέβαια με την επανάληψη της Οικογενειακής Υπόθεσης, με διπλό ντουέτο αυτή τη φορά, του ίδιου με το γιο, Γιάννη, και του Γιάννη Πάριου με τον Χάρη Βαρθακούρη. "Τα καλύτερά μας χρόνια είναι τώρα" μας λέει η τετράδα, και η επιτυχία, με τόσους συντελεστές μοιάζει σίγουρη (πατέρας-γιος συνομιλούν και πάλι κτλ). Και για να γίνει ακόμα πιο ελκυστική η αγορά του άλμπουμ, έχουμε και μία παλιά σύνθεση να συμπεριλαμβάνεται, το γνωστό "Έτσι Ξαφνικά" σε ζωντανή ηχογράφηση από το "Παλλάς" με την ορχήστρα "Μουσικών Συνόλων" της ΕΡΤ και Διευθυντή Ορχήστρας τον Χάρη Ανδρεάδη. Μια ενδιαφέρουσα στιγμή, αλλά -τι απογοήτευση- από τα παλιά... Ελπίζω ο δίσκος να γίνει επιτυχία... Μα τι άλλο να πω... Αυτός δεν ήταν ο σκοπός;
