Να λοιπόν που η ουσιαστική ανυπαρξία άποψης που χαρακτήριζε την πρώτη τους δισκογραφική προσπάθεια με τίτλο "Το έργο που παίζουν τα μάτια σου" δίνει τη θέση της σε δειλά βήματα απεξάρτησης από μανιέρες και διαμόρφωσης ενός πιο προσωπικού ήχου, σε σύνθεση, στίχο, ήχο. Οπωσδήποτε, βέβαια, δεν θα πρέπει να περιμένουμε από τους Όναρ μια εναλλακτική προσέγγιση της μουσικής, αλλά μέσα από τη συμβατικότητα και την προβλεψιμότητα των συνθέσεων που αποτελούν το "Μην πετάς θα σε δουν" ανακύπτουν αξιόλογες ενορχηστρωτικές ιδέες, και οι Πένη Ραμαντάνη (φωνή), Αλέξης Αλεξίου (τύμπανα), Γιώργος Παππάς (ηλεκτρική κιθάρα), Στέργιος Τσιρλιάγκος (πλήκτρα), Τάσος Ιωαννίδης (μπάσο) και Λευτέρης Πλιάτσικας (κιθάρα, φωνή) φαίνονται περισσότερο πρόθυμοι να δημιουργήσουν, παρά να αντιγράψουν. Ο ήχος αρχίζει και παίρνει μια πιο προσωπική χροιά, αν και οι επιρροές από Πυξ Λαξ εξακολουθούν να υπάρχουν (δεν αποτελούν όμως το σημείο αναφοράς, όπως στο ντεμπούτο) και το παλιό καλό φάντασμα των αδερφών Κατσιμίχα πλανάται σε αρκετά από τα τραγούδια. Σίγουρα όμως κατάθεση είναι πιο ώριμη και πιο προσωπική, πιο δουλεμένη και λιγότερο φορμαλιστική. Όργανα όπως το τσέλο και η βιόλα, αλλά και άφθονα πνευστά, όπως η γκάιντα, η κορνέτα, το τρομπόνι, το σαξόφωνο, το φλάουτο, ακόμα και το κλαρίνο βοηθούν στο να μπλέκεται η έθνικ μυρωδιά, η έντεχνη μπαλλάντα, η pop άποψη, η jazz ατμόσφαιρα, αλλά και η ελεγχόμενη ηλεκτρικότητα... Η έκπληξη έρχεται με την εμφάνιση της Teresa Salgueiro των Madredeus στο οικολογικό μανιφέστο του "Η μπαλάντα του νερού της θάλασσας", σε ποίηση Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μετάφραση Ρήγα Καπάτου και έμμετρη μουσική προσαρμογή των Οναρ, αλλά πολλά κομμάτια από εδώ γίνονται κάτι παραπάνω από απλώς ενδιαφέροντα...
