Μετά το καλοκαιρινό πρόγευμα που μας άφησε με άριστες εντυπώσεις, ο Μανώλης Φάμελλος (μόνος πλέον, και χωρίς τους Ποδηλάτες εδώ και δύο περίπου χρόνια) επιστρέφει με το πιο ευχάριστο μποτιλιάρισμα λυρισμού και pop ήχων που ακούσαμε τελευταία. "Τι είναι ευτυχία", αναρωτιέται στο εισαγωγικό κομμάτι, κι εμείς θα πούμε ότι την ευτυχία συνιστούν απλά και μικρά πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μας, γιατί απλά δεν χρησιμοποιούν φτηνές μεθόδους. Τα απλά αυτά πράγματα περιγράφει με τρόπο μοναδικό και μια ρομαντική χροιά στη φωνή ο Μανώλης Φάμελλος. Σαν παραμύθια που κινηματογραφούνται με (πολλές φορές) σουρεαλιστικές εικόνες. Σαν τις αλήθειες που μας αγγίζουν αλλιώτικα όταν εκστομίζονται με τέτοιες ευαισθησίες, αλλά και αισιοδοξη αντιμετώπιση παράλληλα. Και τι καλύτερο soundtrack από ένα ευχάριστα νοσταλγικό νεφέλωμα από μπαλλάντες, pop συνθέσεις, αλλά και πιο rock διαφυγές, κυρίως από την ορμή των κιθάρων, παρά από τη δομή των κομματιών; Για άλλη μια φορά θα το πούμε, ότι ο Φάμελλος ξέρει να γράφει υπέροχες μελωδίες, χάρισμα που το έχουν ελάχιστοι. Όμως και ηχητικά, το φιλέρευνο πνεύμα έρχεται να προστεθεί στην σύνθεση της έννοιας της ευτυχίας: Χρησιμοποιεί απλές ιδέες, στις σωστές θέσεις, μικρές και έξυπνες, παίζει με τις ρυθμικές και ηχητικές αναλογίες, γεφυρώνει αρμονικά (όπως πάντα, άλλωστε) την αγάπη για την ελληνική παράδοση και τη δυτική ροκ φιλοσοφία και την αγάπη για το ψάξιμο μέσα στους τρέχοντες ήχους της. Ο Μανώλης Φάμελλος δεν ανήκει μάλλον στους δημιουργούς που αρκούνται στο αρχικό κλικ κάθε έμπνευσης. Πριν την αφήσει στα αυτιά μας, δεν θεωρεί και τόσο προσβολή να την περάσει από γενεές δεκατέσσερις, να την ταλαιπωρήσει αφάνταστα και να μας πετάξει -ανικανοποίητος ακόμα- μία εκ των κορυφαίων και πιο μεστών κυκλοφοριών της χρονιάς και όχι μόνο. Ο ορισμός του καλλιτέχνη; Ίσως.
