Όσο κι αν μας ενοχλεί το γεγονός ότι τα παιδιά γίνονται όλο και λιγότερο "παιδιά", μερικά μεγάλα παιδιά, πιο αυθόρμητα και απογοητευμένα από τα σύνθετα ταξίδια βρίσκουν καταφύγιο σε μια μαγευτική Λιλιπούπολη.. σε μια πηγμένη Ντενεκεδούπολη... στο ειρωνικό όνειρο της Μεθυσμένης Πολιτείας των Καλικάντζαρων... Εκεί τα συναισθήματα είναι πιο αγνά, τα όνειρα πιο μακρινά και επικίνδυνα απλά, κι εκεί μπορούν να ζουν μαζί -έστω και για λίγο- άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών.Στο πρώτο πρώτο πέταγμα του Ορφέα Περίδη, ένα δημιούργημα που απευθύνεται στα παιδιά -με ή χωρίς εισαγωγικά- όσο άμεσος κι αν μοιάζει μέσα στην απλότητά του ο κώδικας, περνάει ταυτόχρονα έμμεσα τα μηνύματά του. Υπεύθυνος για το λόγο είναι ως επί το πλείστον ο παιδαγωγός Νίκος Κανάκης, με προϋπηρεσία στην συντακτική ομάδα των σχολικών αναγνωστικών "Η Γλώσσα μου" του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ενώ υπάρχουν ποιήματα του καθηγητή Ιατρικής Στέλιου Σπεράντζα (από την ποιητική συλλογή Μικρές φωνές) και του πολιτικού Γεώργιου Αθάνα. Ο λόγος λοιπόν, ο ιδιότυπος αυτός, άμεσος λόγος επικοινωνίας έχει τον πρώτο ρόλο, γι' αυτό και η φωνή του Ορφέα Περίδη βρίσκεται μπροστά, διαχωρίζει τη θέση της από τη συνοδεία της μουσικής, η οποία μοιάζει πλέον ως το soundtrack μιας ταινίας. Ακολουθεί την ένταση των νοημάτων, αλλά και λειτουργεί ως εφέ για τις περιγραφές. Πολλά πνευστά και έγχορδα μπλέκονται με τη μινιμαλιστική ερμηνεία του Περίδη και την περιστασιακή συνοδεία της παιδικής χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου σε συνθέσεις του που στέκονται πανέμορφα στις απαιτήσεις. Πολύχρωμη μουσική, με λίγα λόγια, για να ντύνει τα καλοσχηματισμένα νοηματικά παιχνίδια των ποιημάτων. Τη μαγεία της Λιλιπούπολης μπορεί να μην την έχει, είχαμε όμως πολύ καιρό να ακούσουμε μια κατάθεση που να λέει στα ίδια τα παιδιά κάτι...
