Η δουλειά του ξιπόλητου πρίγκηπα είναι να μαρτυρήσει κόσμους και σκέψεις ξεχασμένες ή να καυτηριάσει μέσα από την αφηγηματική διάθεση παρόντες ξοφλημένους, αν νομίζετε ότι σώνει και καλά πρέπει τα δύο αυτά να διαφέρουν. Οι Χαϊνηδες τις μεταφέρουν, αντλώντας την έμπνευσή τους από παραδοσιακά ακούσματα χωρίς καμία παρεμβατική διάθεση, έμμεση ή άμεση -είναι η φωνή του ξιπόλητου πρίγκηπα, αλλά και η φωνή της παραδοσιακής απλότητας, στον τρόπο αντίληψης της σύνθεσης ενός τραγουδιού. Εκείνο όμως που κάνει τον δίσκο όμορφο άκουσμα, δεν είναι ούτε τα βήματα που κάνουν μπροστά (ακόμα και σε όσα έχουν μέχρι τώρα κυκλοφορήσει), αλλά η πλουραλιστική διάθεση στην επιλογή της έκφρασης μέσω των οργάνων και η εκ βαθέων αναζήτηση και πηγή της έμπνευσης. Οργάνων, βέβαια, παραδοσιακών, με κυρίαρχη την κρητική λύρα, αλλά κυρίως τη γνώση και τη σωστή επιλογή, και όχι την υπερβολή. Λαούτο κρητικό, νησιώτικο και πολίτικο, βιολόλυρα, αθάνατος, μπεντίρ, ταμπουράς, ζίλια, ρεκ, στάμνα δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα. Από την άλλη, ρυθμοί όπως το ζεϊμπέκικο ή το χασάπικο εισέρχονται δειλά-δειλά στο ρυθμολογικό σχεδιασμό, εξασφαλίζοντας μια ποικιλία μουσικών (αν όχι προτάσεων) ακουσμάτων. Οι Χαϊνηδες, που αποτελούνται από τους Δημήτρη Αποστολάκη, Μιχάλη Σταυρακάκη, Δημήτρη Ζαχαριουδάκη, Αντώνη Σκαμνάκη, Μαρία Κιώτη, Αλέξη Νόνη, (μαζί με τον Ψαραντώνη, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Βασίλη Σταυρακάκη σε όμορφες επιλογές και ερμηνείες), μας ετοίμασαν 20 'εντεχνα' τραγούδια, ώριμα και απλά. Αν όχι ιδιαίτερα εξερευνητικά στους δρόμους που διάλεξαν, εντούτοις είναι βγαλμένα από την ψυχή, κάτι που σπάνια συναντάμε στις μέρες μας.
