Όπως και άλλοι μεγάλοι καλλιτέχνες της γενιάς της, η Χαρις Αλεξίου κατάφερε να σταθεί και να καταξιωθεί μέσα από δεκαετίες ελληνικού τραγουδιού, περνώντας από διαφορετικές φάσεις, πάντα επιτυχημένα. Προτελευταία φάση της, εκείνη με το Νίκο Αντύπα και το Δι'Ευχών και τις ογκώδεις, ξεχωριστές, αναγνωρίσιμες -πλέον- ενορχηστρώσεις του, και τελευταία αυτή της Οδού Νεφέλης, που μας αποκάλυψε τις μοναδικές ευαισθησίες της τραγουδοποιού πια. Προσπαθώντας να κλείσει πλέον και αυτό τον κύκλο, μετά και από το κύκνειο άσμα της στις μεγάλες εταιρίες, από τη μία ακολουθεί πλέον το δικό της δρόμο δισκογραφικά (ίδρυσε την εταιρία Εστία, αντιλαμβανόμενη, όπως και πολλοί άλλοι, ότι οι δισκογραφικές στην Ελλάδα δεν κάνουν και καμιά ιδιαίτερη δουλειά, έχοντας στερέψει από φαντασία, ιδέες, μυαλά και διάθεση, πλέον, και εισπράττουν χρήματα τα οποία θα μπορούσε να καρπωθεί ο ίδιος ο καλλιτέχνης, διαθέτοντας ένα μικρό μέρος του χρόνου του), και από την άλλη επανέρχεται στη γνωστή ενορχηστρωτική φιλοσοφία του Νίκου Αντύπα. Αυτή τη φορά, όμως, επιλέγει μια πλειάδα γνωστών δημιουργών. Παρών ο Νίκος Αντύπας, φυσικά, αλλά και ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ο Χρήστος Νικολόπουλος, η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Αντώνης Βαρδής, ο Γιάννης Σπάθας, ο Γιάννης Σπανός, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Άρης Δαβαράκης, μέχρι και ο μακαρίτης Ζαμπέτας σε στίχους που έγραψε η Βάσω Αλαγιάννη. Και η Χαρις βέβαια συμμετέχει με ένα κομμάτι στη δημιουργία των κομματιών, ενώ βρίσκουμε και ένα κομμάτι της Loreena McKennitt, ένα του Λοϊζου ("Σ'αγαπώ, σ'αγαπώ" - το είχε πει κάποτε ο Γιάννης Καλαντζής), αλλά και ένα της Τουρκάλας Σεζάν Ακσού. Εντυπωσιακός, σίγουρα, ο κατάλογος των συμμετοχών και άκρως φιλόδοξο το project. Όσο όμως φιλόδοξο είναι, άλλο τόσο δύσκολο είναι για το Νίκο Αντύπα να συμμαζέψει τις κάθε μορφής αισθητικές που αναμειγνύονται. Αν τα καταφέρνει; Με βεβαιότητα θα λέγαμε πως ναι. Χωρίς να ισοπεδώνει τις επιμέρους ανατομικές διαφορές, διαβαίνει στους ξεχωριστούς δρόμους κάθε σύνθεσης, μπαλώνει, προσθέτει και επιτυγχάνει πολλά στο θέμα της χημείας. Όχι ότι το εισπράττει πάντα ο ακροατής. Πολλές φορές η χαρακτηριστική μεγαλομανία των ενορχηστρώσεων καταλήγει μπούμερανγκ, όταν οι υποσχέσεις των θεμάτων μένουν απλώς υποσχέσεις και οι συνθέσεις δε βοηθούν. Άλλες φορές αυτό το 'κατά παραγγελίαν' συναίσθημα των συνθέσεων που αναπόφευκτα έρχεται (αλλά είναι και έκδηλο εδώ, έστω σε κάποιο μικρό βαθμό) και προσβάλλει τη χημεία, και στερεί από το συναίσθημα που έχει ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό έργο-όραμα ενός δημιουργού. Ακόμα και στις μέρες μας, το συναίσθημα αυτό είναι άμεσα αναγνωρίσιμο. Ίσως και να φταίνε οι ίδιοι οι δημιουργοί, που άλλοτε κλωνοποιούν ένα από τα παιδιά τους, ακολουθώντας την πεπατημένη, και άλλοτε δεν μας πείθουν ότι μπήκαν και τόσο στο trip μιας ψυχικά βαθύτερης μελωδίας, σαν κι αυτές που έχουν χαρίσει στο παρελθόν σε άλλους. Με βεβαιότητα μπορεί να πει κανείς ότι το 'Παράξενο Φως' είναι ένας καλός δίσκος, και σίγουρα -αν και αμήχανη ως προς την πορεία της- μια φιλόδοξη προσπάθεια της Χάρης Αλεξίου να βαδίσει πλέον μόνη της. Ίσως πάλι να φταίει κι αυτή η αμηχανία, αλλά και το άγχος να αποδείξει κάτι αυτή η πρωτιά. Όπως και να 'χει, κάθε επιστροφή της είναι και ένα δώρο για όλους αυτούς που την έχουν αγαπήσει. Ακόμα και όταν ελάχιστες στιγμές αυτό το δώρο δεν ανταποκρίνεται στα standards της. Τι να κάνουμε, μας έχει καλομάθει η ίδια...
