Ίσως μου καταλογίσετε ότι θα πω πάλι τα ίδια και τα ίδια, είναι όμως το ερέθισμα από το συγκεκριμένο δίσκο τέτοιο, ακόμα και για τον λάτρη του είδους, που εύχεσαι να μην χρειαζόταν να μπεις στον κόπο να γράψεις ποτέ για album που έτσι κι αλλιώς δε σου αφήνουν κάτι. Όχι ότι ο δίσκος πάσχει από ευαισθησία και μεράκι. Πάσχει από όραμα: Το όραμα κάθε καλλιτέχνη να δημιουργήσει κάτι ξεχωριστό, που δεν θα ξεπατηκώνεται από καλούπια και δε θα μασάει τις γνωστές μανιέρες -της λαϊκής μπαλλάντας στην περίπτωσή μας. Ο Γιώργος Σταυριανός δεν είναι κακός ως συνθέτης. Οι φωνές των Κ.Μάντζιου και Π.Θεοχαρίδη πολύ καλές και γνωστές άλλωστε. Όμως το "Πού να τελειώνει η θάλασσα" ασφυκτιά από την εμμονή να ακολουθηθεί η φόρμα και οι όποιες καλές στιγμές (όταν οι συνθέσεις δε μοιάζουν ελλιπείς, ανολοκλήρωτες, αρκετά συχνά δηλαδή) θάβονται στη λογική αυτή: Λίγο από λυρισμό, λίγο από μπαλλάντα, ένα ζεϊμπέκικο, και πάει λέγοντας, στη γνωστή πάντα δομή κουπλέ/ρεφρέν. Με ποια λογική διαφέρει αυτό το είδος τραγουδιού από το εμπορικό/pop (που κάποιες φορές ενέχει και το στοιχείο της έκπληξης); Τουλάχιστον εκεί υπάρχει μεγαλύτερη φαντασία -έστω και στην αντιγραφή.
