Η τέταρτη δουλειά του Γιάννη Κότσιρα, εκτός από πιο ώριμη και εσωστρεφής είναι και η πιο βραδυφλεγής και λιγότερο σουξεδιάρικη. Η Ευανθία Ρεμπούτσικα δημιούργησε μελωδίες που ακολουθούν πιστά τους κανόνες δημιουργίας ενός συμβατικού pop τραγουδιού, μιας μπαλλάντας, ενός tango, ή ενός ζεϊμπέκικου, αλλά παράλληλα μελωδίες ούτε βεβιασμένες, ούτε εύκολες στο πρώτο άκουσμα, χωρίς να χάνουν κάτι από τη γλυκιά και γήινη χροιά τους. Οι στίχοι του Άρη Δαβαράκη, από την άλλη, δεν είναι ποτέ αδιάφοροι, ενίοτε δε γίνονται και πολύ δυνατοί, και δένουν άψογα με την εσωστρέφεια και τη ευαισθησία των συνθέσεων και των ενορχηστρώσεων... Μόλις όμως φτάσαμε στο αρνητικό σημείο του δίσκου, παρακάμπτοντας βέβαια την πανέμορφη ερμηνεία, χωρίς φιοριτούρες, από τον Γιάννη Κότσιρα. Οι ενορχηστρώσεις, αντί να ξεχειλώνουν τις κλασικίζουσες συνθέσεις προς κάτι λιγότερο απρόβλεπτο, τις εγκλωβίζουν σε μια παλιομοδίτικη αίσθηση περί έντεχνου, εκείνη τη μανιέρα που σε κάνει 'αποδεχτό' και 'κλασικό' -ανάγκες που δεν έχει ανάγκη εδώ ο Γιάννης Κότσιρας. Βεβαίως, κάθε καλλιτέχνης δικαιούται να κάνει τις επιλογές του και ουδείς απαγορεύει σε κανένα να ακολουθήσει τις συμβατικές οδούς και θα ήταν δύσκολο να σκεφτεί κανείς ότι όλοι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να 'σώσουν' τη μουσική. Όμως, από μια τόσο σημαντική φωνή, θα περίμενε κανείς να πραγματοποιήσει την υπέρβαση πάνω στο peak της καριέρας του.Εντούτοις και καλές ερμηνείες έχουμε και δυνατές (αλλά ελεγχόμενες) διαφυγές (στο "Η επαφή") και μια αξιόλογη μίξη στην οποία έβαλε το χεράκι του ο Brian Hughes (μόνιμος συνεργάτης της Loreena Mc Kennitt), και μια ευαισθησία και ένα ρομαντισμό που δε συναντάμε συχνά. Όργανα όπως το πιάνο, το βιολί, το βιολοντσέλο, το κοντραμπάσο, το όμποε, η ηλεκτρική κιθάρα, το νταούλι, το ντέφι δημιουργούν μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα, που όμως μπαίνει λίγο στην άκρη, καθώς σε πρώτο πλάνο μένει η φωνή του Γιάννη Κότσιρα, βγάζοντας το στοιχείο που αναφέραμε προηγούμενως. Μια χαμηλόφωνη παρεϊστικη ατμόσφαιρα . Να σημειώσουμε και τις συμμετοχές από Γιάννη Καλαντζόπουλο, Σταύρο Λάντσια, Γιάννη Σπάθα, Πλούταρχο Ρεμπούτσικα αλλά και Νίκο Πορτοκάλογλου (στις "Παλιόλευκες" όπου τραγουδά και παίζει και κιθάρες). Όλοι μαζί προσθέτουν σε μουσικό βάρος, κάτι που μόνο επιφανειακό δεν είναι. Ο Γιάννης Κότσιρας δημιούργησε ένα λιτό και ίσως βραδύκαυστο album σε σχέση με τα προηγούμενα. Ίσως το καλύτερό του. Ίσως όχι το εμπορικότερο. Ίσως πάλι ένα album που θα μπορούσε να βρεθεί πολλά σκαλιά παραπάνω αν υπήρχε μεγαλύτερη τόλμη. Ίσως πάλι όλα αυτά να ήταν αποφάσεις. Και τις αποφάσεις ενός δημιουργού οφείλει κανείς να τις σεβαστεί και να κρίνει το έργο ως σύνολο...
