Σαφώς πιο συμπαγές το ηχητικό δομικό υλικό του δεύτερου άλμπουμ των Αχαιών. Αν και από την Πάτρα, οι μυρωδιές από τη Θεσσαλονικιώτικη σκηνή διαπερνούν τις μελωδίες τους (η ηχογράφηση έγινε και στη Θεσσαλονίκη και βασικός παραγωγός είναι ο Γιάννης Αγγελάκας, αν και η μυρωδιά αυτή έρχεται περισσότερο ως προϋπάρχoν άκουσμα και αντίληψη αυτού που ονομάζουμε ελληνικό rock), αλλά στα τρία περίπου τέταρτα της διάρκειας του album, ο λυρισμός που διαπερνά τις υπαρκτές μελωδίες τους, αλλά και τις σκληρές κιθάρες, είναι αυτός που τους ξεχωρίζει από το σωρό. Σαφώς πιο κατασταλλαγμένοι από το ντεμπούτο τους, με το όργανο να σφραγίζει ηχοχρωματικά το σύνολο του album, και όργανα όπως το βιολί και το φλάουτο που παίζει ο Τάσος Κωνσταντινόπουλος (η "φωνή" του συγκροτήματος), το πιάνο και τα synthesizers του Βασίλη Βασιλειάδη, προσπαθούν να ισορροπίσουν τον ηλεκτρισμό των ηλεκτρικών κιθάρων και τα μετρημένα effects με τους ρομαντικούς υπαινιγμούς και τους (ίσως τετριμμένους) σύγχρονους προβληματισμούς των στίχων. Η μουσική τους, στο τέλος, θα έλεγε κανείς με βεβαιότητα ότι είναι γήινη και προσγειωμένη, με ξεκάθαρες προθέσεις και ένα μελαγχολικό πέπλο που κουβαλούν τα πλήκτρα αλλά και η φωνητική χροιά του Τάσου Κωνσταντινόπουλου. Το πέπλο αυτό, βέβαια, δε μεταφράζεται εδώ σε κανενός είδους αδιέξοδο πεσσιμισμό, αλλά αποτελεί μια αφορμή για μελαγχολικά ταξίδια λεκτικά και ηχητικά που τόσο έχουν (και έχουμε ανάγκη). Οι Αχαιοί, βέβαια, δεν είναι το συγκρότημα που θα περιφρονήσει τις συμβάσεις, ούτε και θα ξεφύγει από την απλοϊκή αντιμετώπιση μουσικής: Το οικείο άκουσμα και ο κοινότοπος αλλά καλοφτιαγμένος στίχος που δεν διεκδικούν να φέρουν τη μουσική παραπέρα, ούτε καν να προσθέσουν ένα σημαντικό λιθαράκι στα ήδη υπάρχοντα στρώματα. Και οι ίδιοι -ίσως- γνωρίζουν όμως ότι το πεδίο είναι ανοιχτό σε ταλαντούχους μουσικούς, και ίσως μελλοντικά -αν το επιτρέψουν στον εαυτό τους- η αξιοπρέπεια αυτή να τους ωθήσει στο να συνθέσουν δική τους, ξεχωριστή και περήφανη μουσική πρόταση. Τα στοιχεία άλλωστε υπάρχουν. Ξεχωρίζει το "Θα πολεμάμε τις νύχτες", ενώ στα ειδικά ραδιόφωνα δεν αποκλείεται να ακουστούν και τα "Η πόλη" και "Ταξίδευε". Διασκευάζουν επίσης το κομμάτι των Ρασούλη-Ξυδάκη, που έχει ερμηνεύσει απίστευτα ο Νίκος Παπάζογλου, φέρνοντάς το πιο κοντά στο δικό τους ήχο. Τολμηρό, αλλά η τόλμη δε συνοδεύεται πάντα με την επιτυχία. Εντούτοις, και γι' αυτό υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.
