Όχι δεν πρόκειται για καμία συνεργασία του συγκροτήματος που ακούσαμε για πρώτη φορά πέρυσι, αλλά μάλλον για σαφή διαχωρισμό των ρόλων. Ο Γιώργος Αλουπογιάννης έτσι κι αλλιώς είναι ο συνθέτης και τραγουδιστής του σχήματος (και -μαζί με τον περκασιονίστα Δημήτρη Κοτάκο- στιχουργός), και μάλλον αποφάσισε ότι οι υπόλοιποι θα έπρεπε να είχαν συνοδευτικό ρόλο και στην προβολή (το αντιλαμβάνεται κανείς και από το εξώφυλλο και το video του ομώνυμου κομματιού). Στα 11 κομμάτια του album μπορεί κανείς να διακρίνει ευαίσθητους στίχους, την αγάπη για τη μελωδία, και κάποια rock ψήγματα να γεμίζουν ένα κατά βάση λυρικό pop πέπλο με αξιοπρόσεκτη ενορχήστρωση, το οποίο κάποιες (δύο-τρεις) φορές ξεπερνά τα όρια του αξιοπρεπούς και εισέρχεται στα όρια του καλοφτιαγμένου αλλά όχι και πρωτότυπου ακούσματος. Η σημαντικότερη στιγμή του δεύτερου album είναι σαφώς το ομώνυμο που σαφώς και θα αγαπηθεί πολύ από τα ακροατήρια των Πυξ Λαξ. Αν αυτός ήταν ο στόχος, σίγουρα το (ατομικό πλέον) μέλλον φαντάζει λαμπρό εμπορικά.
