Οι Ψόφιοι Κοριοί αντιμετωπίστηκαν -από το Avopolis, αλλά και από το σύνολο του μουσικού τύπου- ως μια ευχάριστη νότα μετεφηβικής αφέλειας σε ένα χώρο που αντλούσε και αντλεί την έμπνευσή του ως επί το πλείστον από τη γνωστή πεσιμιστική, αφοριστική και αδιέξοδη μανιέρα. Για τον εντοπισμό καλλιτεχνικών αξιών ή τη διαμόρφωση ιδιαίτερου ήχου, ελάχιστοι έκαναν λόγο, και αναμέναμε όλοι τη δεύτερη δουλειά για να δούμε κατά πόσο η αφέλεια αυτή θα μπορούσε να μη κλισαριστεί, και παράλληλα με την αναμενόμενη ωριμότητα να μας έδινε ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Ως πρώτο συμπέρασμα μπορεί να πει κανείς ότι οι Ψόφιοι Κοριοί δεν αποφεύγουν το αδιέξοδο, ίσως από υπερβολική εκτίμηση των δυνατοτήτων τους (το concept album τις περισσότερες φορές γυρνά ως μπούμερανγκ), ίσως και γιατί έτσι απλά τους βγήκε στην πορεία. Το θέμα είναι ότι στιχουργικά ορισμένες φορές μοιάζουν να τραβούν από τα μαλλιά τη θεματολογία τους, ενώ η αφέλεια των στίχων πολλές φορές μπλέκεται με τη γενικολογία στην προσπάθειά της να δημιουργήσει ευάκουστους λεκτικούς συνδυασμούς. Όχι και πρωτόγνωρο για την ελληνική ροκ σκηνή, γι' αυτό και δεν θα τους κακολογήσουμε. Θα τους συγχαρούμε, επίσης, για την προσπάθεια ενσωμάτωσης πιο 90s funk rock ήχων, effects, οργάνων όπως το τουμπερλέκι, και θα σημειώσουμε την αξιόλογη σχετικά ενορχήστρωση που επιμελήθηκαν οι ίδιοι. Όμως θα αρνηθούμε να ακούσουμε χιλιοπαιγμένους ήχους που εξακολουθούν -παρά τα lifting- να αντλούν την έμπνευσή τους από τη 70s ροκάδικη δομή, και προ πάντων μελωδίες που αν και δεν ενοχλούν, σε καμία περίπτωση δεν προκαλούν το ενδιαφέρον. Θα περιμένουμε την τρίτη τους προσπάθεια, αλλά πλέον δεν θα αρκούν οι προθέσεις. Θα πρέπει να φανεί και (κάποια) καλλιτεχνική αξία.
