Oι FFC δεν είναι νέοι στον καταταλαιπωρημένο χώρο του ελληνικού hip-hop. Έχουν δώσει τα διαπιστευτήριά τους και απλά η νέα τους κυκλοφορία επιβεβαιώνει τις αρχικές μας σκέψεις. Με ένα στίχο που χωρίς να ξεχειλίζει από μηνύματα, όταν το κάνει, το κάνει διαφορετικά από τους περισσότερους -όχι ισοπεδωτικά, αλλά από μία διαφορετική οπτική γωνία, ίσως πιο ανθρώπινη και λιγότερο αδιέξοδη, η οποία όμως δε χάνει σε δυναμισμό. Οι Fortfied Concept έχουν όλες τις προϋποθέσεις να αποτελέσουν τις αειθαλείς καραβάνες του ελληνικού hip-hop, ανάμεσα στον ισοπεδωτικό συρφετό του τελευταίου (η ατάκα "ό,τι δηλώσεις είσαι" άλλωστε ευδοκιμούσε πάντα), αρκεί όμως να μην επαναλάβουν τον εαυτό τους τις επόμενες φορές.Θα μπορούσε να υπάρχει μεγαλύτερη δουλειά στον ήχο, αλλά εκεί πραγματικά δε γνωρίζω αν πρόκειται για τεμπελιά ή λιτότητα. Ακόμα κι αυτός ο αδρός κι απέριττος ήχος δεν κουράζει, κι αυτό ανήκει σίγουρα στα συν τους, όπως και η προσπάθεια, όχι ακριβώς εξευγενισμού, αλλά ενός contrast των καταιγιστικών, σκληρών τους ραπαρισμάτων με μια πιο "γλυκειά" φωνή, της Μαρίας Ρίζου. Το πρόβλημα, βέβαια, της τελευταίας είναι ότι της λείπει η λεγόμενη soul παιδεία και -συνεπώς- χροιά στη φωνή της. Όπως η Βίσση δε μπορεί να ενσαρκώσει την πρωταγωνίστρια στο Madonna tribute (παρά τη συγκινητική θέλησή της), τραγουδώντας με ελληνικά λαϊκο-ποπ φωνητικά κόλπα, έτσι και η Μαρία Ρίζου φαίνεται να δίνει μια ελληνικότητα σε ένα ήχο που κατα τ'αλλα δεν το αποζητά καθόλου, και άρα την αφήνει ξεκρέμαστη. Κατα τ'αλλα, οι FFC αποδεικνύουν ότι το ελληνικό hip-hop έχει ορισμένους αξιόλογους, απλά τίμιους ή ακόμα και εμπνευσμένους εκπροσώπους, και πολλούς που απλά είδαν την πόρτα ανοιχτή και μπήκαν.
