Υπάρχουν album που γράφτηκαν για να συνοδέψουν εικόνες, album που γράφτηκαν για συνοδέψουν νοητές εικόνες και album που γράφτηκαν για συνοδέψουν νοητές εικόνες αλλά τελικά μάλλον καταλήγουν να τις αποζητούν απέξω, μη όντας αρκούντως εικονοπλαστικά. Οι Μικρές Ιστορίες, ο δεύτερος οργανικός δίσκος της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, μετά το "Αστέρι και η Ευχή", ανήκουν στην τρίτη κατηγορία. Λυρισμός, ρομαντικό πέπλο και ταξιδιάρικες απόπειρες, στοιχεία από την ανατολή αλλά και τη δύση (χατζιδακικά εως κέλτικα) συνθέτουν την επιτηδευμένη ατμόσφαιρα του δίσκου της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, που προσπαθεί να επιτελέσει το δύσκολο έργο της ομιλίας δίχως λέξεις (παραβλέποντας τις δύο απόπειρες -που είναι σίγουρο ότι αυτές θα ακουστούν- στιχουργικής ένδυσης από τη Λίνα Νικολακοπούλου και την Ελένη Ζιώγα και τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, αλλά και την άρια που ακούγεται στο κομμάτι Πρωινή Προσευχή από την σοπράνο Μαριάννα Ριγάκη). Είναι γεγονός ότι όλα είναι τέλεια προγραμματισμένα, με μουσικούς εξαιρετικούς (συμμετέχει εδώ ο σύζυγός της -υπεύθυνος για την ενορχήστρωση του "Οταν σου λέω πορτοκάλι να βγαίνεις" των Κατσιμίχα, αλλά και για το "Για τη Συνήθεια του Ερωτα" με την Ελλη Πασπαλά- Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, ο Σταύρος Λάντσιας στο πιάνο, ο Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά, και πολλοί άλλοι αξιόλογοι μουσικοί, υπό την μείξη του Βrian Ηughes, συνεργάτη της Loreena McKennitt), όργανα που περιλαμβάνουν κιθάρες, τσέλο, ακορντεόν, πολίτικη λύρα, κόρνο και κοντραμπάσο σε απόλυτα λειτουργικές θέσεις. Ίσως όμως εδώ σταματάει και η απόλαυση των Μικρών Ιστοριών, που δεν καταφέρνουν να σταθούν αυτόνομα όπως ίσως θα επιθυμούσαν. Το έργο είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο μια και η φαντασία θα πρέπει να αναπληρώνει τη σκηνοθεσία (καμιά φορά είναι και ότι πιο "ευλογημένο"), όμως η πρώτη θα πρέπει να παίρνει και τα κατάλληλα ερεθίσματα από το δημιουργό. Να μην αρκείται στη δημιουργία ατμόσφαιρας αλλά να προχωρά λίγο παρακάτω, χτυπώντας στα αδύνατα σημεία του ακροατή. Εκεί άλλωστε ξεχωρίζει η συνοδεία από την τέχνη. Και δυστυχώς η δεύτερη είναι ανεξάρτητη της (κλασικής) μουσικής παιδείας. Προσοχή όμως. Το album δεν είναι άσχημο. Απλά στην παρούσα του μορφή μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο ως ένα αξιοπρεπούς soundtrack μιας ταινίας που δεν προλάβαμε να δούμε στους κινηματογράφους.
