Την αξία των Στέρεο Νοβα δε χρειάζεται να την (επανα) επιβεβαιώσουμε κοιτάζοντας τις εκ των υστέρων επιτυχημένες ατομικές πορείες των μελών τους. Όμως το γεγονός ότι η τριάδα διαπρέπει και ξέχωρα δε μπορεί παρά να μας κάνει χαρούμενους, και το γεγονός ότι αυτό πραγματοποιείται σε διαφορετικούς τομείς, μας βοηθά να κατανοήσουμε τις διαφορετικές τάσεις που αναπτύσσονταν και να θαυμάσουμε το πόσο όμορφα έβρισκαν κάθε φορά τη συνισταμένη στην εκφορά του μουσικού τους λόγου.Αφού λοιπόν πήραμε τις δόσεις μας από Κωσταντίνο Βήτα και Μιχάλη Δέλτα, ήρθε η σειρά για τον τρίτο της παρέας. Κινούμενος ανάμεσα στην ambient γαλήνη και τη σμιλευμένη διαστροφή, ιχνηλατεί τις πιο environmental εκφάνσεις του πρώην group, με φευγαλέα ή φευγάτα breakbeats και παρεμβατικές ασχήμιες που κρατούν όμως σταθερά τον ήχο στα γνώριμα γύρω μας ακουστικά ερεθίσματα.Ο Alpha P., κατά κόσμον Αντώνης Παλάσκας, δημιούργησε ένα αρμοσφαιρικό album που σίγουρα δεν απευθύνεται στους πολλούς, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα καλό ή άσχημο. Χρειάζεται όμως -όπως και οι περισσότερες κυκλοφορίες του είδους- ανάλογα ακούσματα και ανοιχτά αυτιά.
