Με 18 τραγούδια της Μακεδονίας επανέρχεται ο Πέτρος Γαϊτάνος στη δισκογραφία, συνεχίζοντας το ταξίδι του στην παράδοσή μας, μετά και από τον προηγούμενο δίσκο του. Είναι ίσως το πιο δύσκολο πράγμα να κρίνει κανείς μια τέτοια δουλειά και θα πρέπει ίσως να ξεκαθαρίσει ποιος ο δικός του ρόλος, τα ακούσματα και τα κριτήρια (ίσως το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και για τον Γαϊτάνο ως δημόσια αυτοκριτική, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Αυτό που πρέπει, εξ'αρχής να πω, είναι ότι πήρα το συγκεκριμένο άλμπουμ από περιέργεια και ενδιαφέρον και ανέλαβα να γράψω γι' αυτό χωρίς να έχω ακούσματα περισσότερα από αυτά όσων έχουν ασχοληθεί λίγο με την παράδοσή μας, από οικογενειακά ερεθίσματα -και θα είμαι ειλικρινής σ' αυτό. Δε χρειάζεται κανείς και ιδιαίτερα πολλές γνώσεις, βέβαια, για να αντιληφθεί ότι και η οπτική του Πέτρου Γαϊτάνου λιγότερο και των συνεργατών και ιδιαίτερα του υπεύθυνου για ένα μεγάλο μέρος του αποτελέσματος της ενορχήστρωσης, Νίκου Φιλιππίδη, δεν διαφέρει αισθητά από τη δική μου. Είναι η οπτική που θέτει ως στόχο να "μπάσει" νέους από την πίσω πόρτα στα ενδότερα της δημοτικής μας παιδείας και τελικά δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο τα πράγματα γίνονται καλύτερα ή χειρότερα. Προσαρμόζοντας τις ερμηνείες σε ένα είδος λαϊκο-ψαλτικό, βοηθά άραγε το νέο του 2000 να την προσεγγίσει, και για ποιο λόγο; Μήπως επειδή αυτά τα τραγούδια ξαναμπήκαν στη δισκογραφία προσφάτως από τα χεράκια και τη φωνή του, σημαίνει ότι κατέκτησαν αυτόματα και τη νεολαία (κάτι από Χριστόδουλο μου φέρνει); Κρίνοντάς τα λοιπόν υπό αυτό το πρίσμα (μια και ως ειδικός από την άλλη πλευρά θα ήταν αστείο να ισχυριστώ ότι είμαι), το πρίσμα του target group του, μπορώ να πω απλά ότι όχι μόνο δεν ενθουσιάζει, αλλά κουράζει. Θα ήταν βέβαια άδικο να επιχειρούσα να βαθμολογήσω το έργο του κυρίου Γαϊτάνου, έχοντας αναφέρει και ξεκαθαρίσει όλα τα προηγούμενα. Δείτε το καλύτερα ως μία ακόμη γνώμη.
