Δεν είναι και ιδιαίτερα πολλά αυτά που μπορεί κανείς να πει για τους SexyΕξη και είμαι σχεδόν βέβαιος ότι και οι ίδιοι φρόντισαν να απλοποιήσουν τόσο τα πράγματα, μάλλον λόγω της φιλοσοφίας που τους διακρίνει. Απλά, απλοϊκά ή απλουστευτικά, σημασία έχει ότι ούτε στιχουργικά εκφράζουν οποιοδήποτε λόγο, ούτε συνθετικά και ηχητικά. Είναι από εκείνα τα group που θα ακούγαμε ευχάριστα για ελάχιστο διάστημα και αμέσως μετά θα πετούσαμε αδιάφορα στον κάλαθο ανακύκλωσης της μουσικής βιομηχανίας. Όχι ότι η μελωδική και ανέμελη pop των SexyΕξη έχει καμία σχέση με την ακαλαίσθητη εμπορική λαϊκο-pop που μαστίζει τα αυτάκια μας από το ελληνικό ραδιόφωνο, απλά έχει (ακούσια;) ακριβώς τα ίδια άλλοθι. Πρωτίστως προβάλλεται η ρομαντική και καλή διάθεση, η μελωδία που όλο και κάτι θυμίζει, η μπαλάντα που δεν ενοχλεί, ακούσματα γνώριμα, ακόμα και από τέσσερις δεκαετίες πίσω, και γενικά κάτι που δύσκολα θα βρει κανείς ενχολητικό, πέραν ίσως των στίχων που ανά στιγμές είναι κακοφτιαγμένοι. Υπάρχει και αυτή η πλευρά της pop, υπάρχει και μια άλλη, λιγότερο φτηνή, πρόσκαιρη και φορμαλιστική. Και οι δύο μπορούν να συνυπάρχουν στα ακούσματά μας, αρκεί να μη διεκδικεί τίποτα η μία από την άλλη.
