Τελικά δε γνωρίζω αν η υπερβολική επιείκεια βοηθά ή αποτελεί τη σημαντικότερη τροχοπέδη για τη στασιμότητα ενός μεγάλου κομματιού της ελληνικής μουσικής. Επιείκεια που δείχνει ένα μεγάλο μέρος του μουσικού τύπου της χώρας μας -ίσως και λόγω του μικρού μεγέθους της- προς όλους: νέους και βετεράνους που απλά αναπαράγουν και μάλιστα με απώλειες, ακριβώς όπως η κακογραμμένη κασέτα. Και τελικά που πρέπει να είμαστε αυστηρότεροι; Κατά τη γνώμη μου περισσότερο σε όσους νέους ξεκινούν χωρίς να έχουν να δώσουν τίποτα, απλά σέρνοντας μαζί τους χιλιοπαιγμένες φόρμες και κουβαλώντας ανύπαρκτη φρεσκάδα, που στο κάτω-κάτω θα ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσαν να προσφέρουν στα αρχικά στάδια. Αν λοιπόν οι περισσότεροι "νέοι" δεν κουβαλούν ιδέες και ανατρεπτικές προς τη χιλιοπαιγμένη φόρμα (κάθε είδους) διαθέσεις, τι να πούμε και τι να προσάψουμε σε βετεράνους όπως ο Κώστας Τουρνάς. Κατά την ταπεινή μου γνώμη βετεράνους και στο αντικείμενο του δανεισμού (αλλά από την επιφάνεια) από ότι ακούγεται και απασχολεί στυλιστικά σε κάθε εποχή. Αν όμως δεχθούμε αυτό, ίσως θα έπρεπε να είμαστε αυτή τη φορά ακόμα πιο αμήχανοι για τα ακούσματά μας (καλά, τις υποψίες τις είχαμε), γιατί τα κλισέ που χρησιμοποιούνται έχουν να κάνουν με την ανούσια ροκ μπαλλάντα, τα παραδοσιακά στοιχεία σε ηλεκτρικές φόρμες, κάποια blues ψήγματα και το ...hard rock κάποιων δεκαετιών πίσω. Αν δεχθούμε τo latin στοιχείο (και μάλιστα όπως το αντιλαμβάνεται) ως το μοναδικό "δημιουργικό" ερέθισμα που άντλησε τελευταία, μάλλον θα έπρεπε να είμαστε ακόμα περισσότερο αμήχανοι για τα ακούσματά μας, γιατί ο Κώστας Τουρνάς πάντοτε αποτελούσε το βαρόμετρο και το αισθητήριο του mainstream ελληνικού κοινού. Ή μήπως όχι; Χμμμ... Ή πλέον ήρθε ο καιρός για τον Κώστα Τουρνά να αποσυρθεί (αφού ούτε και τον όποιο ρόλο του πλέον μπορεί να παίξει) ή θα πρέπει να μην είμαστε και τόσο χαρούμενοι με τη στασιμότητά μας. Η φτήνεια και τα κλισέ δεν πρέπει να μας ενοχλούν ιδιαίτερα, γιατί έχουμε μάθει να ζούμε μ'αυτά και γιατί στην τελική μας έχουν κάνει συντροφιά σε ιδιαίτερες στιγμές που τα απαιτούσαν. Όταν όμως -στην προκειμένη περίπτωση- ούτε για έφηβος μοιάζεις (στίχοι όπως "μια ομπρέλα να κρατάς πριν φύγεις, εξουσία αν συναντάς ν'ανοίγεις" προκαλούν -το λιγότερο- γέλιο), ούτε να αφουγκραστείς από δεύτερο χέρι έστω το σφυγμό του μέσου Έλληνα που βλέπει τη μουσική ως κάτι συνοδευτικό σε άλλες ασχολίες (δεχόμενοι την μία από τις δύο περιπτώσεις για να μην "πληγωθούμε" περισσότερο), ούτε και να δώσεις από την άλλη κάτι παραπάνω εκτός από ένα επιτηδευμένο ρομαντισμό, ούτε ακόμα ακόμα να πεις κάτι ακόμα και χρησιμοποιώντας τις φόρμες που επέλεξες, τότε ποια είναι η θέση σου στην ελληνική δισκογραφία. Το γεγονός ότι εσύ χωράς και άλλοι όχι, μάλλον είναι το πιο ανησυχητικό.
