"Βρετανικά" συμπτώματα παρουσιάζει τελευταία η ελληνική σκηνή με τα γνωστά -σε όσους παρακολουθούν την πρώτη- συμπτώματα. Ο δίσκος των Νάνων βρίσκεται στα σκαριά τρία χρόνια και χρειάζεται 16 ολόκληρους μήνες για να ηχογραφηθεί και να πάρει την οριστική μορφή του. Κόσμος μιλά, θετικά σχόλια ακούγονται, διογκώνεται, κάποιες -προ ηχογράφησης- ζωντανές εμφανίσεις περιγράφονται με κολακευτικά σχόλια και αναμένεται από τους πέντε Θεσσαλονικείς μουσικούς ένα άλμπουμ αν όχι οριακό, τουλάχιστον πολύ καλό και σίγουρα ξεχωριστό. Η αλήθεια είναι ότι το album αυτό είναι τόσο ξεχωριστό όσο και αμήχανο. Το πρώτο γιατί δε βρίσκουμε πολλά συγκροτήματα να επιλέγουν πέντε διαφορετικές γλώσσες για να εκφραστούν (ελληνικά, αγγλικα, γαλλικα, γερμανικα και σανσκριτικα), αλλά και αμήχανο μέσα στην προσπάθεια των δημιουργών να δικαιώσουν τις προσδοκίες όσων -συν αυτώ- περίμεναν να ξεπεράσουν αισθητά το μέσο όρο. Άσχημο πράγμα αυτό το hype, τόσο που μπορεί στην προσπάθεια να βγάλεις κάτι μεγάλο να μη σου βγει τίποτα. Από την άλλη είναι άραγε χρήσιμη η μίζερη φιλοσοφία που σε θέλει κομπάρσο και να ακολουθείς; Σίγουρα όχι. Τι συνέβη και τελικά αυτό το άλμπουμ ελάχιστα ξεπερνά το μέσο όρο και σίγουρα δεν ανταποκρίνεται ούτε στο ελάχιστο στις δημιουργηθείσες προσδοκίες, δεν θα το μάθουμε. Τι συνέβη και 16 ολόκληροι μήνες δεν αρκούν για ένα μη πρόχειρο ηχητικό αποτέλεσμα θα μείνει κι αυτό ως απορία, τουλάχιστον πριν μας εξηγήσουν οι ίδιοι, αν έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί τους. Ας σημειώσουμε βέβαια ότι πρόκειται για ένα ήχο που συνδυάζει την ανατολή με punk εμμονές, funky ψήγματα, παραμορφώσεις, αλλά συνθέσεις που δεν αποκαλύπτουν και σημαντικές ιδέες. Σίγουρα οι Νάνοι διαφέρουν από πολλές απόψεις από κάθε πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα. Μένει την επόμενη φορά να αποφύγουν τα σχόλια των γύρω και να δουλέψουν πραγματικά για να δώσουν αυτό που εξακολουθούμε να περιμένουμε από αυτούς. Όσο για όλους εμάς, πέρα από τη στήριξή μας σε θαρραλέους μουσικούς και την ενθάρρυνση να διαμορφώσουν αυτό που πήγαν να αρχίσουν σε κάτι λιγότερο φτιαχτό, περισσότερο χωνεμένο, δουλεμένο, μεστό σε συνθετικές ιδέες και πραγματικά σύγχρονο, ας θυμηθούμε για άλλη φορά το γνωστό και χιλιοειπωμένο στις δισκοκριτικές μας στιχάκι των Public Enemy περί hype...
