Μια παρέα στην παραλία με κιθαρίτσα και φωτιά και το κύμα να σκάει, το φεγγάρι, οι βαρκάδες, τα πουλιά, μια παρέα μαζεμένη να τραγουδά σε μια ερημική και ξεχασμένη πλευρά ενός έρημου νησιού οποιαδήποτε στιγμή του χρόνου, με άφθονο κρασί και διάθεση -αρκούντως ρομαντική, αποτελούν εικόνες που στους εντατικούς ρυθμούς της πόλης μοιάζουν αν μη τι άλλο "εξωτικές", πλην κάποιων βδομάδων το χρόνο. Καθώς λοιπόν το καλοκαίρι πλησιάζει και οτιδήποτε "παλιομοδίτικο", εκτός ρυθμών και επιταγών, βγαίνει ως απωθημένο στις παρέες που τα πίνουν υπό τους ήχους του Παπάζογλου, οι Νίκος Αρμπιλιάς, Λεωνίδας Κουλίτσης, Μάνθος Αρμπελιάς, Ελένη Κολετζάκη και Χρήστος Γαμβρέλης σκέφτηκαν να επανέλθουν με άλλο ένα άλμπουμ στην ίδια παράδοση -τη δική τους, και του Νικόλα φυσικά που έχει αναλάβει την παραγωγή και στους τέσσερις μέχρι τώρα δίσκους τους. Τίποτα από την καλοφτιαγμένη συνταγή δεν έχει μεταβληθεί: Οι νησιώτικοι ρυθμοί είναι εκεί, το παρεϊστικο κλίμα είναι έκδηλο, οι ακουστικές κιθάρες, το λάουτο, το μπουζούκι, το ακορντεόν και το μαντολίνο δένουν αρμονικά και οι εικόνες από της ζωή του νησιού (Κως) έρχονται όχι άμεσα, αλλά μέσα από το ρομαντικό πρίσμα αντιμετώπισής τους, λες και αυτοί οι άνθρωποι δε λένε ν'ακολουθήσουν τον "δικό μας" τρόπο σκέψης -και καλά κάνουν. Ίσως πάλι και να μην είναι παρά μια διαφυγή -ακόμα και στη μοναξιά του χειμώνα πάντα βρίσκονται βάνδαλοι για να διαμελήσουν την παραδοσιακή μαγεία προς όφελός του εκσυγχρονισμού και του εκ τηλεοράσεως προβαλλόμενου τρόπου ζωής. Ότι και να ναι, πάντως, μοιάζει απίστευτα ειλικρινές. Μπορεί σαν άλμπουμ να μην είναι καλύτερο ούτε του "Ημέρες Απραξίας" που βγήκε πριν τέσσερα χρόνια, ούτε των δύο πρώτων, αλλά αποτελεί ένα ευχάριστο άκουσμα χωρίς συναισθηματικές εντάσεις και ποιοτικά σκαμπανευάσματα. Θα είναι εκεί για να συντροφεύει -όχι όμως και να ταράσσει- ορισμένες από τις παρεϊστικες στιγμές μας.
