Είναι δύσκολο και άχαρο να προσπαθεί κανείς να σχηματοποιήσει νοητές εικόνες και συναισθήματα που αναπαράγονται με διαφορετικό τρόπο κάθε μία από τις πάμπολλες φορές που έχει ακούσει ένα δίσκο-ποίημα. Το ξεκαθαρίζω από την αρχή: Ο νέος δίσκος του συγκροτήματος του Χρήστου Θηβαίου είναι ένας δίσκος-ποίημα ή ποίηση αν θέλετε. Ο λυρισμός του είναι μοναδικός, ο λόγος του δεν γενικολογεί, ούτε αντιφάσκει, είναι απλός και χτυπάει απευθείας στο συναίσθημα. Υφαίνοντας τη "γεύση της τρικυμίας", ξεχειλίζοντας απ'οσα έχει μοιραστεί και νιώθοντας λειψός μ'όσα έχει κρατήσει, μελοποιεί εικόνες σαν αυτή του ξημερώματος στην εθνική με την ψυχή στο στόμα - είναι οι μικρες αυτές λεξούλες που πρωταγωνιστούν αλλά δεν ξεκλέβουν από την ουσία. Ο Χρήστος Θηβαίος δεν πνίγεται στις λέξεις και δεν χάνει την ουσία. Ολο, βέβαια, αυτό το υπερευαίσθητο μείγμα ντύνεται από λιτές, μπαλλαντιέρικες μελωδίες που κουβαλούν στους ώμους τους όλα τις μανιέρες του είδους. Το περίεργο είναι ότι μερικά από τα τραγούδια που τσαλαβουτούν στα κλισέ αυτά είναι τα πραγματικά τραγούδια-κάθαρση, και αυτά που έχουν κολλήσει στο cd player μου και ίσως κολλήσουν για πολύ πολύ καιρό. Κομμάτια όπως το "Θα 'θελα να 'σουνα εδώ", "Ξημέρωμα στην Εθνική", "Καρναβάλι" είναι πραγματικά στολίδια για το κουρασμένη ελληνική μουσική, ενώ κομμάτια που ανεβάζουν τους τόνους, όπως το "Γυναίκα" με τη συμμετοχή της Emilia Ottaviano, ακούγονται ευχάριστα. Υπάρχουν βέβαια αρκετές στιγμές που το μείγμα δεν λειτουργεί, εκεί όπου το χατζιδακικό (διάχυτο) ή σαββοπουλικό στοιχείο (στην ερμηνεία του τελευταίου κομμάτιου, με τίτλο Φάντασμα) μοιάζει παρείσακτο και βεβιασμένο. Είναι φανερό ότι οι Συνήθεις Υποπτοι ως μουσικοί δεν είναι ιδιαίτερα τολμηροί - η συνεύρεση ακουστικής κιθάρας, πιάνου, κοντραμπάσου, μαντολίνου και όμορφων κρουστών, μαζί με μια καλοδουλεμένη -αν και όχι τέλεια προικισμένη- φωνή, εγείρει απλά ένα μοναδικό λυρισμό που ταιριάζει απόλυτα στον καταπληκτικό λόγο τους, και ανά στιγμές εντυπωσιάζει, αλλά δεν λείπουν οι στιγμές που η συνεύρεση αυτή γίνεται κουραστική, ίσως γιατί ο Χρήστος Θηβαίος δεν είναι ο τέλειος συνθέτης. Μπροστά στη μεγάλη σαβούρα που δυστυχώς έχουμε ακούσει για το 2000, ο δίσκος των "Συνήθεις Ύποπτοι" μοιάζει πραγματικά με όαση στο είδος του, παρά τις περιστασιακές κοιλιές, τις περιφέρειες και τα διπλοσάγονα. Είναι πάνω απ΄όλα μια ανθρώπινη κατάθεση που σφίζει από συναίσθημα και ομορφιά. Σπάνιο προσόν στο μαστιζόμενο από "παραγγελίες" και άψυχο ελληνικό τραγούδι
