Άλλο ένα cd που μας κάνει να προβληματιζόμαστε σχετικά με τις δουλειές που βλέπουμε στην ελληνική ροκ σκηνή και την στάση των γκρουπ.Οι Τσοπάνα rave είναι ένα group που μέσα από αυτή τη δουλειά τους απογοητεύουν και τον πιο "εύκολο" ακροατή. Στο cd αυτό ακούμε 14 κομμάτια το ένα... χειρότερο από το άλλο... Μουσικά οι συνθέσεις έχουν προχωρήσει σε λίγο πιο πολύπλοκες μουσικές φόρμες σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους χωρίς όμως να συντάσσουν κάτι ενδιαφερον, ή να προσφέρουν (ούτε καν να υπονοούν) καινούργιο. Αλλά κυρίως στιχουργικά το συγκρότημα αποτυγχάνει να αρθρώσει έστω και τον χιουμοριστικό λόγο που υποτίθεται ότι επιδιώκει. Στην πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά ίσως κάποιο θεώρησαν πρωτότυπο το αποτέλεσμα και περίμεναν το επόμενο "χτύπημα" του συγκροτήματος για να έχουν πιο πλήρη άποψη. Εδώ λοιπόν συναντούμε ένα μπαγιάτικο, κοινότυπο και χωρίς έμπνευση χιούμορ που προβάλλεται από το συγκρότημα ως μια ευχάριστη και παιχνιδιάρα στάση ζωής. Στίχοι που τραγουδιούνται με τον χειρότερο τρόπο και δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που δεν είναι ούτε καν υποφερτή...Το cd ξεκινά με το καλύτερο ίσως κομμάτι το "θα μείνω όπως είμαι", ενώ η δεύτερη "κάπως" καλή στιγμή είναι η διασκευή στο "ένα τραγούδι για το χειμώνα" του Τζίμη Πανούση. Στα τέσσερα τελευταία κομμάτια δε, του cd, τα πράγματα γίνονται βασανιστικά. Την δουλειά αυτή, αν ήξερα εκ των προτέρων τι περιέχει, αποκλείεται να την αγόραζα...
