Αν η ποικιλία των μουσικών σας ακουσμάτων δεν ακολουθεί τους ρυθμούς των εναλλαγών των αγαπημένων σας ποδοσφαιρικών ομάδων τότε τι να τους κάνετε τους Magic De Spell - ακόμα και στις ομάδες, παίχτες, προπονητές, και πρόεδροι αλλάζουν. Δυο δεκαετίες στα ίδια κλισέ είναι μεγάλο χρονικό διάστημα για να τις αντέξουμε. Εγκλωβισμένοι οι Magic De Spell σε ένα είδος που τους καθιέρωσε, απλά το επαναλαμβάνουν, δίχως καμία διάθεση να απεμπλακούν από μια μουσική που μοιάζει τελματωμένη, δίχως καμιά πρόθεση για στραβοπινελιά. Το να ρίχνεις ατάκτως λίγα μπλιμπλίκια για τα μάτια του κόσμου, χωρίς να καταλαβαίνεις ουσιαστικά και γιατί, και το να αρκείσαι στα κεκτημένα και να μην απορρίπτεις τις ευκολίες, το να βαπτίζεις τη βολεμένη στάση ως τίμια και να επαναλαμβάνεσαι (ακόμα και συνθετικά), οπωσδήποτε δεν λογαριάζεται στα θετικά. Στα τελευταία ίσως βάλει κανείς το καλό παίξιμο, κάποιες φαζαριστές στιγμές, το έτσι κι αλλιώς υπαρκτό, στη μουσική τους, ελληνικό στοιχείο, που λείπει από τις περισσότερες σύγχρονες μπάντες, και την επιτυχημένη μελοποίηση του Καρυωτάκη. Το ότι κορυφαία στιγμή είναι αδιαμφισβήτητα η διασκευή του γνωστού "Βιετνάμ γιε γιε" του Σαββόπουλου (από το "Φορτηγό"), μάλλον στα αρνητικά πρέπει να καταχωρηθεί. Οπως και το γεγονός ότι τέτοιες κυκλοφορίες κάνουν κάτι Τσακνήδες να νιώθουν σύγχρονοι.
