Πάνω από πενταετία είχαμε να ακούσουμε νέα δουλειά του Νίκου Ζιώγαλα, ο οποίος φαίνεται να μας προσκαλεί στην ακρόαση μια μελωδίας με αλλιώτικα φτερά: "Η μελωδία είναι παλιά, της δοκιμάζω αλλιώτικα φτερά" μας λέει στον νέο προσωπικό του δίσκο, δίνοντας το στίγμα των προθέσεων για την επιστροφή του. Πέρα όμως από την εμπνευσμένη παραγωγή του Μανώλη Φάμελλου, λίγα περισσότερα προσπαθεί (και συνακολούθως επιτυγχάνει) από το να ανακαλέσει μουσικά φόρμες και στιχουργικά κλισέ που έχει χρησιμοποιήσει πολλάκις στο παρελθόν. Δεν είναι το στυλ αυτό που δεν ενθουσιάζει. Άλλωστε η μπαλλάντα, οι λυρικές στιγμές και οι ψευτο-ηλεκτρικές εξάρσεις, σε συνδυασμό με δημοτικούς ρυθμούς (Χόρεψε μαζί μου), συνοδοιπόρησαν και εξακολουθούν να συνοδοιπορούν αρμονικά ή μη και σε νέες καλές δουλειές. Και για να είμαστε πιο ακριβείς, η τομή όλων αυτών είναι που φέρνει τον Νίκο Ζιώγαλα το καλύτερο πεδίο για να δράσει. Το άσχημο είναι ότι μια τέτοια αντίληψη απαιτεί εμπνευσμένες συνθέσεις ή/και στίχους, με νεύρο και άποψη - κάτι που δυστυχώς δεν υπάρχει εδώ. Κι έτσι μένουμε με μοναδικούς παρονομαστές την ελαστική σε απαιτήσεις φωνή του Νίκου Ζιώγαλα και τις αξιόλογες προσπάθειες του Φάμελλου να αναδείξει ένα ανακυκλωμένο και επιπλέον και μέτριο υλικό.
