Ομολογώ ότι μόλις άκουσα ότι το νέο single των Διάφανων Κρίνων θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά σε 7" βινίλιο δεν ήξερα πως να αντιδράσω. Ενθουσιασμός από την μια πλευρά λόγω της άσβεστης αγάπης προς το άφθαστο αυτό ακουστικό μέσο αναφοράς, επιφύλαξη από την άλλη για το πόσο επιτυχημένο τελικά θα αποδεικνυόταν κατά την υλοποίηση του ένα τόσο παράτολμο εγχείρημα. Βέβαια, η είδηση της κυκλοφορίας του και σε cd single, διέλυσε τους φόβους και τις επιφυλάξεις ως προς την έξωθεν αποδοχή, αλλά ουδόλως με απασχόλησε - το βινίλιο για μένα (όπως και για πολλούς στο Avopolis) δεν είναι μόνο ρομαντισμός αλλά πάθος.Απορροφημένος από τη συναυλία, δεν πρόλαβα να ρίξω ούτε μια ματιά στο διπλό 7ιντσο. Φθάνοντας σπίτι αργά το βράδυ, κλείστηκα στο μικρό χώρο ακροάσεων και αφιερώθηκα σε αυτό. Η υφή και μόνο του πολυτελέστατου εξώφυλλου στο οποίο ο Θάνος Ανεστόπουλος ξετυλίγει τους στοιχειωμένους χάρτες του μυαλού του, με έκανε να χαμογελάσω. Ναι! Τα παιδιά είχαν κάνει μια πολύ προσεγμένη δουλειά χωρίς να αφήσουν στην τύχη, ούτε την παραμικρή λεπτομέρεια. Εμβαθύνοντας στην ιεροτελεστία της ακρόασης, βγάζω το 7" από τη θήκη του και νoιώθω την ρίγη της ανεπανάληπτης στιγμής. Ποτέ μια ακρόαση δίσκου δεν είναι ίδια με καμία άλλη και αν αυτό κάποιοι το λένε φθορά εγώ το μεταφράζω σαν φόρτο εμπειριών που προστίθενται σε κάθε άκουσμα. Το πλατό δέχεται στην αγκαλιά του το πανέμορφο και άριστης ποιότητας δισκάκι και η βελόνα χαϊδεύει το παρθένο αυλάκι του. Στο πρώτο άκουσμα του "Ζωή σαν τη δικιά μου" είναι αδύνατον να μη βουρκώσεις. Η ανυπέρβλητη ζεστασιά του βινιλίου μοιάζει να είναι ο μοναδικός αντάξιος σύντροφος του έμφυτου λυρισμού των Διάφανων Κρίνων. Που να πρωτοσταθεί κανείς; Στην μαγική ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο Coti K με την παραγωγή και που, υποβοηθούμενη από τη υγρή ζεστασιά της σύνθεσης, μοιάζει να ξεχειλίζει από τα ηχεία και να γεμίζει όλο το δωμάτιο; Στις εκπληκτικές μελωδίες των κιθάρων που στροβιλίζονται και εναλλάσσονται συνεχώς, πότε γυμνές και πότε με εφε που χρωματίζουν υπέροχα τον ήχο; Στα αιθέρια φωνητικά της Νατάσσας Γιανναράκη που συντροφεύουν την πάγια μελαγχολική ερμηνεία του Θάνου, που ως συνήθως, ψυχορραγεί; Ότι και να πει κανείς είναι λίγο, πόσο μάλλον άσκοπο να αναλυθούν όλα τα στοιχεία του κομματιού που συνολικά, άριστα ταιριασμένα δίνουν μια απερίγραπτη αίσθηση χαράς και μελαγχολίας μαζί - με το γνωστό στίγμα και το αλάθητο ένστικτο των Διάφανων Κρίνων.Στο ομώνυμο κομμάτι του διπλού ep, το "Όλα ήρθαν αργά", οι ρυθμοί πέφτουν και η ατμόσφαιρα βαραίνει. Γυμνές κιθάρες με ψιθύρους να περιβάλουν ως αναθυμιάσεις την επιβλητική φωνή του Θάνου που αναμειγνύεται με την τρομπέτα του Νίκου Μπάρδη σε ένα νωχελικό και μουχλιασμένο παραλήρημα.Το δεύτερο δισκάκι μπαίνει στο πλατό και η βελόνα λιώνει από την εισαγωγή του κομματιού. Το "Αν το βρεις" είναι πραγματικά ένα απίστευτο κομμάτι. Τα ήπια, μελαγχολικά trip hop παιχνιδίσματα του Coti εναλλάσσονται με τις εκπληκτικές μελωδίες των κιθάρων ακολουθώντας τις ακόμα και στα ξεσπάσματα με υποδειγματική μαεστρία, ενώ τα gospel φωνητικά-samples του δίνουν μια άλλη διάσταση.Τι καλύτερο για το κλείσιμο από ένα λεπτοκεντημένο instrumental κομμάτι. Στο "Ένας τρόπος να πείς αντίο" τα Διάφανα Κρίνα φλερτάρουν για μια ακόμα φορά με την jazz σκιαγραφώντας μια νωθρή, πορφυρή ατμόσφαιρα στην οποία είναι πραγματικά δύσκολο να μην αφεθείς.Ισως η παθιασμένη ερμηνεία γίνει και πάλι αντιληπτή ως πομπώδης εκφορά, ίσως κάποιοι προσηλωθούν στην απουσία των πλήκτρων η οποία εδώ ουδόλως γίνεται αντιληπτή από τις σκελετωμένες δομές και τους δαιδαλώδεις λαβύρινθους των ενίοτε μουχλιασμένων, αλλά επιβλητικών κιθάρων, που άλλοτε βαραίνουν και υγραίνουν την ατμόσφαιρα, άλλοτε καθρεφτίζονται σε ψυχορραγούσες νευρώσεις, άλλοτε λειτουργούν ως ένα βραδυνό, ανοιξιάτικο γαργάλισμα.Αναρωτιέμαι αν αυτή η δουλειά, έφτασε τα Διάφανα Κρίνα στα όρια τους, ή ήταν απλά μια επίδειξη δύναμης. Η κάθε λεπτομέρεια του συνόλου της παραγωγής αυτού του ep είναι φανερό ότι έχει δουλευτεί εξαντλητικά. Σκόπιμο είναι να αναφέρουμε ότι η ηχογράφηση έγινε στο studio των Διάφανων Κρίνων, με τον εξοπλισμό του Legomobile (να 'ναι καλά το ηρωικό Fostex D80) κάτι το οποίο σημαίνει ότι τα παιδιά είχαν όλο το χρόνο να πειραματιστούν μόνοι τους με δοκιμές και να δημιουργήσουν ακριβώς το ηχητικό αποτέλεσμα που αυτοί θέλουν. Ένα μεγάλο μπράβο όμως αξίζει και στον Coti που με τον τρόπο του, άνοιξε σε ένα από τα κορυφαία σχήματα της ελληνικής σκηνής, ένα νέο μονοπάτι μουσικής αντίληψης.Το να επιχειρήσει κανείς να βαθμολογήσει μια παραγωγή σαν κι' αυτή, μοιάζει μάλλον αστείο. Είναι σαν να αξιολογείς το δώρο που σου έφερε κάποιος φίλος για να σου δείξει την αγάπη του. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να του την ανταποδώσεις.
