Ο Βασίλης Καζούλλης (Καζούλης κάποτε) ήταν από αυτούς που "άργησαν" να κυκλοφορήσουν live. Άλλοι, με λιγότεροι προϋπηρεσία, αλλά με μεγαλύτερη θέρμη και ανυπομονησία για ρευστό, εξαργυρώνουν νωρίτερα το πολλές φορές επινοημένο από τους ίδιους, τις εταιρίες και τα media, έργο τους. Ο Βασίλης Καζούλης, όμως, "δικαιούται δια να ομιλεί", τουλάχιστον σε ότι τον αφορά άμεσα σ'αυτήν την εμφάνιση, και κατά συνέπεια στην αποτύπωσή της. Βγάλτε τις συμμετοχές των Παπακωνσταντίνου (κατακρεουργεί το "Αεροπλάνα"), Δήμου και Δεληβοριά (σε άγευστες εκτελέσεις των "Θαλασσινό" και "Ευρωπαϊκό" αντίστοιχα). Κρατήστε την καταπληκτική ερμηνεία της Νίκη Ξυλούρη στο "Της Αγονης Γραμμής". Ξεχάστε τα φάλτσα και τα λάθος ακόρντα που, το ξέρω, θεωρείτε απαράδεκτα για έναν επεξεργασμένο δίσκο, προς κυκλοφορία. Εδώ όμως βρίσκεται η όλη μαγεία της ηχογράφησης. Ο δίσκος είναι προϊον των τριών εμφανίσεων που έκανε στις 29, 30 Νοεμβρίου και 1η Δεκεμβρίου στο Μετρό, και πέρα από κάποια σύνθεση που φαντάζομαι ότι έγινε, δεν πειράχτηκε τίποτα. Ετσι ο δίσκος έχει ελάχιστα κοινά με τα αποστειρωμένα "live" που κυκλοφορούν, και γι'αυτό κατορθώνει να μεταγγίσει το συναίσθημα και στο κοινό (είτε αυτό που βρέθηκε εκεί, είτε αυτό που ακούει το set εκ των υστέρων). Η μπαλλαντιέρα στο φουλ, ο Paul Simon σε επιφυλακή και ο Καζούλης να το ζει...
