Δεν χρειάζεται παρά να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα από την έναρξη της ακρόασης της δεύτερης προσωπικής δουλειάς του Γιάννη Βαρδή για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι πρόκειται για κυκλοφορία της οικογένειας. Ο τίτλος, οι συνθέσεις, οι ενοχρηστρωτικές και στιχουργικές μανιέρες (πόνος για χωρισμούς, καταθλίψεις και μοναξιές - ακόμα και ο τρόπος γραφής μοιάζει χρόνια τώρα στανταρισμένος και το περίεργο είναι ότι δεν γράφει ο μπαμπάς Βαρδής τους στίχους), το μπλέξιμο της λυρικής διάθεσης, της μελαγχολικής μπαλλάντας, και οργάνων όπως το μπουζούκι, το κλαρίνο, ο τζουράς και το λαούτο, σε πιο λαϊκούς δρόμους, μαζί με λίγα ψευτοηλεκτρικά ξεσπάσματα, όλα είναι στοιχεία που έχουν προ πολλού τοποθετηθεί στο κάδο της ανακύκλωσης και μας προσφέρονται σε διαφορετική συσκευασία. Ο Γιάννης Βαρδής, βέβαια, όσο κι αν είναι αναγκασμένος στα πρώτα, τουλάχιστον, βήματά του να ακολουθεί τη μανιέρα από την οποία πιάνεται ο δημιουργός του δίσκου και πατέρας του, έχει δουλέψει κάπως φωνητικά αν και το ταλέντο - δημιουργικό και πηγαίο - φαίνεται να λείπει. Εντούτοις το Μοναξιά είναι μια "αξιοπρεπής" δουλειά, αν με πιάνετε. Άλλοι τη λένε τίμια (ενας καλός χαρακτηρισμός για την ελλειψη ιδεών).
