Όπως ο διάολος το λιβάνι αποφεύγουν οι εκπρόσωποι της ελληνικής electronica να αναφερθούν στην ύπαρξη σκηνής στη χώρα μας, αν και οι δουλειές που μας έχουν παρουσιάσει είναι και προσεγμένες και εμπνευσμένες, και αναλογικά δικαιολογούν πολύ περισσότερο το χαρακτήρα της ανεξάρτητης σκηνής, απ'ότι ας πούμε η καταταλαιπωρημένη ελληνόφωνη ροκ κίνηση, που πνίγεται από βολεμένους και φορμαλιστές (και ξέρετε, είναι φαύλος κύκλος: ακρόαση & δημιουργία). Ο Αντώνης Λιβιεράτος αποτελεί σημαντικό κομμάτι αυτής, και η τρίτη "σόλο" κυκλοφορία του, μετά το "Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα" του 1997 και το περσινό EP "Κόκκινος Ουρανός", το αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο, και μάλιστα με ένα χορταστικό 100λεπτο -διπλό- cd, το οποίο έχει λογικά την τιμή του μονού, για τους μη φραγκοφονιάδες δισκοπώλες της επαρχίας. Ηχογραφημένο με τα λίγα μέσα που διαθέτει στο δικό του Hobart Phase στούντιο με τη σύμπραξη του γκρουπ που τον συνοδεύει στις ζωντανες του εμφανισεις αλλά και άλλων μουσικών απο την καλλιτεχνική κολεκτίβα Hobart Phase, η τελευταία κυκλοφορία του Λιβιεράτου βρίσκεται περίπου στην τομή φυσικού και ηλεκτρονικού. Το hammond, τα έγχορδα, τα πνευστά, οι κιθάρες και τα υπόλοιπα φυσικά όργανα, αποτελούν από τη μία τη βάση των κομματιών, την αποκλειστική βάση ίσως. Από την άλλη η ηλεκτρονική πινελιά είναι μόνο παρεμβατική. Δεν χτίζεται ούτε η υπαρκτή μελωδία, ούτε πολλές φορές ο ρυθμός γύρω από αυτήν. Έτσι λοιπόν κυρίαρχα στοιχεία είναι τρία. Πρώτον οι εναλλαγές λυρισμού, νοσταλγίας και παιχνιδιάρικης διάθεσης, δεύτερον οι ίδιες οι περίεργες αφηγήσεις της παιδικής ψυχής του Λιβιεράτου, και τρίτον η ίδια η ψυχή που βγαίνει στο Πλαστικό Κουτί. Δεν χρειάζεται κανείς παρά να δει τους τίτλους και μόνο (Το Τραγούδι των Πειρατών, Το Νανούρισμα της Νεφέλης, Tango των Περαστικών, Καληνύχτα Θείε Μπόμπ) για να αντιληφθεί την ονειροπόλα πλευρά του Αντώνη Λιβιεράτου, μια αυθόρμητη διάθεση, που βγαίνει ως θετικό και στην αναζήτηση αυτοσχεδιασμών και πειραματισμών. Πέρα από τη σύμπραξη φυσικού και ηλεκτρονικού που λειτουργεί ως σύμβαση, στο Πλαστικό Κουτί, rock, pop, tango ακόμα και χατζιδακικά στοιχεία διασταυρώνονται και συμπλέουν. Δεν είναι όμως η ευκολοχώνευτη βάση τους εκείνη που τα κάνει να ξεχωρίζουν τόσο πολύ, αλλά οι μικρές εκπλήξεις που κρύβονται στο μετέπειτα χτίσιμο τους. Οι μικρές ιδέες που υποστηρίζουν και χρωματίζουν το δίσκο, οι κάθε άλλο παρά μετρονομικές και προβλέψιμες παρεμβάσεις, οι σύντομες ή μη ηχητικές αλλαγές. Το Πλαστικό Κουτί πάντως είναι γεμάτο αλληλοδιαδεχόμενες νοητές ηχητικές εικόνες που υποβοηθούνται από την ιδιότυπη ερμηνεία του Λιβιεράτου (όταν υπάρχει, καθώς τα instrumental μοιράζονται δίκαια τον ίδιο χώρο με τα υπόλοιπα) και τα φυσικά όργανα που το καθιστούν σε τελική ανάλυση περισσότερο ένα rock album, και λιγότερο ως ένα ηλεκτρονικό. Αλλά αυτά, εν τέλει, είναι ταμπέλες που καμιά φορά, αντί να μας βοηθούν μας περιορίζουν.
