Ποιο νόημα φίλες και φίλοι αναζητάμε σε κάθε κυκλοφορία. Το νόημα κάθε κυκλοφορίας ξεπηδά είτε από τους προγραμματισμούς των εταιρειών (προσφορά - ζήτηση), ή το (καλώς ή κακώς) εννοούμενο ψώνιο των καλλιτεχνών. Και για να ξεκαθαρίσουμε: Η κυκλοφορία αυτή ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Και όσο για τις προθέσεις, ο Λιδάκης είναι από τους λίγους τραγουδιστές της γενιάς του που "δικαιούται για να ομιλεί". Φωνή ανάλογη των αντίστοιχων μεγάλων του παρελθόντος, τρυφερή, αισθαντική, πικρή ορισμένες φορές. Γνήσια λαϊκή. Δεν είναι κακό να πει κανείς ότι βρίσκεται σε λάθος εποχή. Το Σαν Παλιό Κρασί όμως, το εν λόγω album, δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόδειξη των παραπάνω συμπερασμάτων - και μέχρι εκεί. Ενα διπλό άλμπουμ, με ζωντανές ηχογραφήσεις από συναυλίες του Μανώλη κατά την περίοδο 1995-1999. Το πρώτο μέρος με γνωστά και αγαπημένα κομμάτια από τον ίδιο, αλλά και κομμάτια του Περίδη, του Νικολόπουλου, του Μάλαμα, και Χατζιδάκι. Το δεύτερο με κάποια καλά παλιά λαϊκά κομμάτια, όπως τα "Απονιά", "Πώς θα περάσει η βραδιά" και "Θλιμμένο σούρουπο". Παρά τη γλυκια λαική μελαγχολία, την τρυφερότητα, τον πόνο ή το νοσταλγικό αέρα που αποπνέει ο καμβάς του "Σαν Παλιό Κρασί", τίποτα εδώ δεν στέκεται αυτοδύναμο, και άρα ικανό να παρουσιάσει ενδιαφέρον. Ο Κρητικός καλλιτέχνης μετρά τα όριά του και σε άλλα νερά αλλά αποφεύγει τους διαφορετικούς φωτισμούς, έχοντας ως σκοπό το ακριβές βάδισμα στη γνωστή γραμμή του αυθεντικού, είτε δικού του, είτε όχι. Ειδικά για τα κομμάτια που ανήκουν ήδη στο θησαυροφυλάκιο του παλιού καλού λαϊκού τραγουδιού του αξίζουν συγχαρητήρια. Ελάχιστα πράγματα όμως δικαιολογούν την αγορά του εν λόγω album. Ο καλλιτέχνης έκανε το κέφι του, κάποιοι από όσους τον έχουν απολαύσει ζωντανά κράτησαν ένα ενθύμιο και η μουσική, αλλά και η ζωή, προχωρούν παρακάτω. Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος.
