Με τον δεύτερο του δίσκο και έχοντας αρκετά χρόνια στη σκηνή ως "νυχτοπούλι", το group Μαύρη Μαγιονέζα δείχνει ότι έχει το δικό του στυλ το οποίο αν και δεν μπαίνει κάτω από ταμπέλες, δεν με άφησε και με τις καλύτερες εντυπώσεις. Όσοι είχατε ακούσει τον πρώτο δίσκο καταλαβαίνετε τι εννοώ - οι αλλαγές στον ήχο δεν ήταν και μεγάλες (επιεικώς), κάτι που εξαρχής μας αφήνει με ένα συναίσθημα απογοήτευσης. Δεν είναι ατιμία η αλλαγή, η διαφυγή από το πρωτόκολλο.Οχι βέβαια ότι θα το έστελνε κανείς αβίαστα στον κάδο της ανακύκλωσης του ελληνικού rock. Η Μαύρη Μαγιονέζα (που πάντως αξίζει να αναφερθεί ότι είναι πολύ ενεργό συγκρότημα και σε live - έχουν παίξει ακόμη και σε αρκετές επαρχιακές πόλεις), δημιουργεί ένα ευχάριστο για τα αυτιά σύνολο, το οποίο χαρακτηρίζεται από δυνατές κιθάρες αλλά και blues ρυθμούς, σκληρό ροκ αλλά και hip-hop ήχους - γενικά μία μπερδεμένη κατάσταση της οποίας πολύ σημαντικό μέρος είναι τα φωνητικά στα οποία χρησιμοποιούν παραμορφώσεις, δεύτερες φωνές από το βάθος, περίεργες κραυγές κτλ... Στιχουργικά υπάρχει μια προσέγγιση η οποία με αρκετές δόσεις χιούμορ και ειρωνείας δημιουργεί μια ευχάριστη ατμόσφαιρα, ένα οικείο άκουσμα που δεν αναζητά διευρυντικές διόδους. Ενα album που ούτε εικαστικές παρεμβάσεις, ούτε κραδασμούς επιδιώκει (και συνακολούθως επιτυγχάνει). Είναι μάλλον ένας συνδυασμός ανούσιου και απρόβλεπτου μέσα στην προβλεψιμότητά του (ουδείς μπορεί να διαφωνήσει ότι οι δημιουργοί του είναι απρόβλεπτες προσωπικότητες, και ουδείς να αρνηθεί την κοινοτοπία των συνθέσεων).Οπου όμως αραδιάζουν απλόχερα την τρέλα τους και απλά τη ντύνουν με χιλιοακουσμένους ήχους, εκεί, όλο και περισσότερο μας συλλαμβάνουν να απαρνιόμαστε τα περί λόγου υπάξεως και να σιγοτραγουδάμε κάποιες μελωδίες. Το για πόσο βέβαια είναι ρητορικό ως ερώτημα, από τα προαναφερθέντα. Εντούτοις, μάλλον - όπως και τα πάντα - είναι θέμα προτεραιοτήτων.
