"Επιστροφή" - μετά και από μια σύντομη ιδέα για το τι θα ακολουθούσε - και για τον Σταύρο Λάντσια. Το καλοκαίρι προηγήθηκε ένα single με δύο ορχηστρικά, τα "Αθωότητα" και "Αναζήτηση", που χωρίς να ανακαλύπτουν τον τροχό, έδιναν αρκετές υποσχέσεις για την ολοκληρωμένη δουλειά. Και είναι αλήθεια ότι για να αποφανθεί κανείς για ένα έργο ορχηστρικών αναπτύξεων επιβάλλεται να το ακούσει στην ολότητά του. Το νόημα και η ψυχή του καλλιτέχνη συνήθως σκορπίζεται και αντανακλάται συνακόλουθα στο σύνολο της μετάφρασης αυτής, γιατί περί μετάφρασης πρόκειται - μετάφρασης συναισθημάτων μέσα από τα έτσι κι αλλιώς στενά όρια του είδους. Οσο πιο στενά είναι αυτά τα όρια, άλλο τόσο φυσικό φαίνεται να είναι πιο διακριτές οι διαφορές ποιότητας στα μουσικά έργα που τα ασπάζονται. Εχοντας 10 όπλα μπορώ να κάνω 100 πράγματα αλλά να δώσω 2 ή 5 ή 1000 θερμίδες στο στομάχι του συναισθήματος του ακροατή. Εχονας τα μισά όμως, στις περισσότερες των περιπτώσεων θα δώσω μία από τα ίδια, αυτά που οι άλλοι έχουν προλάβει να σκαλίσουν, τα αισθητικά όρια που έχουν δοκιμάσει. Λίγοι είναι πραγματικά αυτοί που καταφέρνουν να παίξουν με τους κανόνες αυτούς, παράγοντας ηχοχρώματα και προκαλώντας συναισθήματα "ανώτερα" ή ισάξια αυτών που τα έχουν όλα. Ενα παιχνίδι με πολλούς "χαμένους" και ελάχιστους "νικητές". Κανείς καλλιτέχνης (με την σωστή έννοια του όρου, όχι με εκείνη που του αποδίδουν κάποιοι) δεν ξεκινά για ορχηστρική για ασανσέρ - άσχετο αν στην πορεία και οι ίδιοι διαπιστώνουν ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, μάλλον εκεί θα πρέπει να απευθυνθούν αν επιθυμούν να έχουν ένα έργο έστω και με χρηστική "αξία". Η περίπτωση του Σταύρου Λάντσια όμως είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Ενώ οι περισσότεροι, ισορροπώντας στο σχοινί, πέφτουν στην καλή πλευρά (ελάχιστοι μεν) ή στην παγίδα, εκείνος στέκεται εκεί μπερδεύοντας ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Η Επιστροφή τα έχει, θα έλεγα όλα. Δεν παγιδεύεται σε φορμαλισμούς, επιζητά τις ηχητικές διαπλοκές, έχει αρκετό jazz νεύρο και μερικές αξιόλογες μελωδίες. Εχει δε, τέλειες ενορχηστρώσεις, και ακόμα πιο τέλειο παίξιμο - όλοι οι μουσικοί είναι άψογοι στα "καθήκοντά" τους. Και στη μέση ο Σταύρος Λάντσιας, κουβαλώντας όλη την εμπειρία των κλασικών σπουδών, των ενορχηστρώσεων σε "έντεχνους" δίσκους, ακόμα και των drums στους Human Touch, ως εμπνευστής και τελευταίος αποδέκτης των ήχων για την τελειοποίησή τους. Ηχων ορχηστρικών όπως είπα, με πιάνο και παραδοσιακά όργανα. Η ορχηστρική μουσική σε jazz και έντεχνες εκφάνσεις. Ενώ συνήθως λοιπόν μπορεί κανείς να διακρίνει τις άνω διαφορες, εδώ μάλλον θα δηλώσουμε "παρών" στην μέση. Επάνω στο σκοινί. Από τη μία η τελειότητα, το ραφινάρισμα, το άψογο, καλογυαλισμένο αποτέλεσμα. Από την άλλη συναίσθημα, που δεν σου επιτρέπει να το κατατάξεις σε χώρους εστιατορίων ή ξενοδοχείων. Δεν θα ήθελα τρώγοντας να νιώσω μερικά από τα ρίγη του εν λόγω δίσκου. Θα προτιμούσα κάτι πιο ήπιο, σε "Stefanos Korkolis" και ανώδυνο. Ετσι λοιπόν, τα ελάχιστα αυτά ρίγη, αλλά και το γυαλισμένο ηχητικό πακέτο όπου και τυλίγονται, με κάνουν να το θεωρήσω ως μία πολύ αξιόλογη κυκλοφορία. Οχι όμως και αριστούργημα.
