Από το όμορφο εξώφυλλο ως τις πρώτες νότες και την ιδιαίτερη φωνή της Ελένης Τσαλιγοπούλου όλα μοιάζουν με ένα παραμύθι. Θολά και ταξιδιάρικα, γεμάτα νοσταλγικές ανταύγειες και μεράκι. Αντίθετα με την πλειοψηφία των τελευταίων ελληνικών κυκλοφοριών οι μουσικοί εδώ φαίνεται ότι κάνουν κέφι, διασκεδάζουν με το παραμύθι αυτό, ή τουλάχιστον αυτό είναι που βγάζουν προς τα έξω.Δεύτερο συμπέρασμα είναι η πανέμορφη ενορχήστρωση από τον Γιώργο Ανδρέου που κρατά μια ενιαία και συνεπή αισθητική χωρίς οι οργανικές του αναπτύξεις να "βιάζουν" τη διαφορετικότητα των τραγουδιών που υπηρετούν. Η τάση συγκερασμού παραδοσιακών και ηλεκτρικών οργάνων ακούγεται ευχάριστα (οι ηλεκτρικές κιθάρες και το μπάσο συμβιώνουν με το νταούλι, το ντέφι και το όργανο) και οι ουκ ολίγοι συντελεστές του album (Αλκίνοος Ιωαννίδης, Κώστας Λειβαδάς, Μάνος Ξυδούς, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Ελένη Ζιώγα, Θύμιος Παπαδόπουλος, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Ελένη Ζιώγα, Δημήτρης Υφαντής, Ισαάκ Σούσης, Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Κώστας Φασουλάς, Βάσος Αργυρίδης) δεν αφήνουν το όνομά τους μόνο στα credits αλλά ενσωματώνουν τις αυτοτελείς ιδέες τους στη γενική αισθητική. Το "Αλλάζει κάθε που βραδιάζει" ένα album γλυκό, μελωδικό, νοσταλγικό, και η Ελένη Τσαλιγοπούλου ωριμότερη και πιο σίγουρη φωνητικά από ποτέ. Αν έλειπε και αυτή η ρημάδα η διασκευή της "Μισιρλούς" του Ρουμπάνη...
