Ηγγικεν λοιπόν η ώρα για να γράψουμε τις εντυπώσεις μας για τη συνεργασία Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Θάνου Μικρούτσικου, την οποία είχατε πληροφορηθεί από το Avopolis από τον Οκτώβριο. Περισσότερο από μια δεκαετία είχαν να βρεθούν μαζί οι δύο σημαντικοί δημιουργοί, μια δεκαετία στην οποία ο τραγουδιστής όχι μόνο δεν μπόρεσε (ή δεν θέλησε) να μας δώσει κάτι διαφορετικό, αλλά μας φιλοδώρησε με ουκ ολίγα άγευστα album, έτοιμα, κομμένα και ραμμένα για την ψευτοεπαναστατική νεολαία. Η νέα αυτή προσέγγιση, έντεκα χρόνια μετά, παρότι βρίσκεται ένα σκαλοπάτι από οτιδήποτε μας έχει δώσει ο τραγουδιστής τα τελευταία χρόνια, είναι μακριά από την ποιότητα και τη φλόγα των περισσότερων πρόσφατων κυκλοφοριών. Κανένα μεράκι, εγκράτεια και έλλειψη έμπνευσης χαρακτηρίζουν τη νέα συνεργασία τους. Και είναι πραγματικά παράξενο. Ενα album που βρίσκεται στην κορυφή των τελευταίων δημιουργημάτων ενός καλλιτέχνη που έχει δώσει ουκ ολίγα στη μουσική της χώρας μας, να μην προκαλεί, παρά ελάχιστες φορές το ενδιαφέρον μας. Να βρίσκεται ακόμα μακριά από αυτά που μας είχε δώσει ο Βασίλης πολύ παλαιότερα βέβαια. Οι εποχές έχουν αλλάξει, και ίσως αυτό να είναι η αιτία. Είναι κρίμα πραγματικά, γιατί ο τραγουδιστής εδώ δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Ο Οδυσσέας Ιωάννου μας χαρίζει μερικούς από τους πιο όμορφους στίχους που ακούσαμε τελευταία. Ο Θάνος Μικρούτσικος όμως μάλλον δείχνει να εκτελεί κάποιο έργο κατά παραγγελία. Χρησιμοποιώντας όλες τις διαθέσιμες μανιέρες και χωρίς να προσφέρει παρά ελάχιστες στιγμές έμπνευσης αδικεί τα όμορφα στιχουργήματα του κ. Ιωάννου. Μουσικές συνθέσεις χωρίς φαντασία και έμπνευση, με το γνωστό πιάνο να οδηγεί αλλά να μη συγκινεί... Οσο για την παραγωγή, μάλλον αποτελεί το χειρότερο σημείο του νέου album. Μια παραγωγή με άποψη προ 15 ετών, ισοπεδωτική, πλαστική και προβλέψιμη. Χαντακώνει ακόμα περισσότερο το project των δημιουργών και δεν απέχει και πολύ από τα όρια της γραφικότητας.
