Οσο επικίνδυνα και αν είναι τέτοια "παντρέματα", άλλο τόσο ενδιαφέροντα μοιάζουν. Μιλάμε φυσικά για την πολυσυζητημένη συνεργασία Σωκράτη Μάλαμα και Νίκου Ξυδάκη, δύο αντίθετων θεωρητικά πόλων. Δυναμικός, σαρκαστικός, φλογερός ο Σωκράτης, περισσότερο εσωστρεφής ο Ξυδάκης, αλλά και οι δύο ανήκουν ασυζητητί στους προικισμένους μουσικούς που έχει βγάλει η χώρα μας. Ο δεύτερος γράφει για τον πρώτο. Mε αργόσυρτες παραδοσιακές ή λαϊκές φόρμες, τη στιχουργική συνέυρεση Μιχάλη Γκανά και Θοδωρή Γκόνη, και την αυθόρμητη, εκφραστική - έτοιμη να σπάσει - φωνή του Σωκράτη Μάλαμα. Κομμάτια όπως ο "Νέρων" που ερμηνεύουν μαζί, ο "Αέρας της Αγάπης" που ερμηνεύει ο ίδιος ο Ξυδάκης, το απίστευτο "Άλμπατρος" του Σαρλ Μποντλέρ, σε μετάφραση του Αλέξανδρου Μπάρα, αποτελούν στιγμές που δικαιολογούν - εκ των υστέρων - τη συνεύρεση. Η πλειοψηφία όμως των ήχων του παρόντος άλμπουμ κάθε άλλο παρά το ενδιαφέρον προκαλεί. Καθώς ο καθένας εκ των δύο δημιουργών επιδιώκει να μην απομακρυνθεί από το προσωπικό του στίγμα, το αποτέλεσμα, αυτό που προσλαμβάνει ο ακροατής, είναι απλά η διαίρεση και όχι το άθροισμα των επιμέρους μερών. Κι έτσι, το άλμπουμ αυτό μοιάζει απίθανο να αγαπηθεί είτε από τους λάτρειες της μουσικής του ενός ή του άλλου, πόσο μάλλον από τους υπόλοιπους, οι οποίοι διαπιστώνουν από τις πρώτες ακροάσεις την έλλειψη της χημείας. Ενας μάλλον ...αμήχανος δίσκος, σίγουρα όχι κακός, αλλά όχι και ότι καλύτερο ακούσαμε τελευταία.
