Έχοντας στο ενεργητικό τους έναν από τους κορυφαίους δίσκους της ελληνικής σκηνής πολλά χρόνια πριν, τα ΜΩΡΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ επιστρέφουν σχεδόν από το πουθενά για να γιορτάσουν μαζί μας τη νέα χιλιετία, με το δικό τους αλλόκοτο τρόπο.Πάρα πολλά group έχουν επηρεαστεί από τον ήχο και την τρέλα του κλασικού πρώτου άλμπουμ, αλλά ακόμα και η μίμηση του μοναδικού για τα ελληνικά δεδομένα στυλ τους έμοιαζε, μοιάζει και θα μοιάζει με ανέκδοτο. Καθείς στον τομέα του. Ήταν φυσικό λοιπόν μια τέτοια επιστροφή να δημιουργήσει προσδοκίες ανάλογες με τις μνήμες που είχαμε από το πρώτο τους μουσικό εγχείρημα.Το νέο τους album λοιπόν, με τίτλο ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ, περιέχει 12 νέα κομμάτια τα οποία είναι αλήθεια ότι όσο περισσότερο τα ακούς, τόσο περισσότερο "κολλάς" μαζί τους. Υπεύθυνος και πάλι για τις συνθέσεις και τους στίχους είναι - ποιος άλλος - ο Στέλιος Παπαϊωάννου (ίσως τον γνωρίζετε ως Σαλβαδορ), το μοναδικό εναπομείναν μέλος της αρχικής σύνθεσης, η οποία πλέον έχει εμπλουτιστεί από τρεις νέες παρουσίες. Το Θεατρίνοι λοιπόν ξυπνά τις γνωστές μνήμες από το εφιαλτικό (με την καλή έννοια) ντεμπούτο τους. Τα πλήκτρα μπροστά, όπως τους θυμόμαστε, ενώ οι κιθάρες αρκούντως μελωδικές. Ωστόσο κάποιες φορές η μουσική φαίνεται φτωχή στο να συνοδεύσει την φωνή και τους στίχους που εξακολουθούν να κινούνται στα αναγνωρίσιμα και υψηλά standards του συγκροτήματος. Έτσι έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά, η οποία σαφώς και ξεχωρίζει από πολλές απόψεις, σε σχέση με δουλειές άλλων γκρουπ της χώρας μας, όμως δεν είναι σε θέση να συγκριθεί με την πρώτη των ιδίων. Εντούτοις, υπάρχουν αρκετά κομμάτια που μπορούν να σε παρασύρουν στον δικό τους, σχιζοφρενικό τρόπο, αυτόν που θυμόμαστε από τα παλιά. Τα «Διλήμματα», «Βαβυλωνία» και «Η φωλιά του κούκου» κινούνται στα γνωστά υψηλά επίπεδα, ενώ ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός της μελοποίησης τριών ποιημάτων των: Γιώργου Σεφέρη, Οδυσσέα Ελύτη και Κώστα Καρυωτάκη γίνονται τραγούδια... Οπωσδήποτε δεν θα βρείτε εδώ σπάνια ηχητικά ευρήματα, και ο δίσκος αυτός δεν θα είναι στις top λίστες εκείνων που αναζητούν το νέο και το πρωτοποριακό. Πιστεύω όμως ότι όσοι θεωρούν τη μουσική μια αρκετά πιο απλή διαδικασία και αφήνονται απλά στα συναισθήματα που τους προκαλεί, θα το βρουν ενδιαφέρον. Μπορεί να μην είναι εφάμιλλο της πρώτης τους δισκογραφικής γνωριμίας μαζί μας, μπορεί να μην έχει τα φόντα να αποτελέσει δίσκο-σταθμό (η ιστορία άλλωστε δεν επαναλαμβάνεται με τα ίδια πρόσωπα), αλλά περικλείει κάποιες μοναδικές στιγμές που θα μας αναγκάσουν να βάλουμε και πάλι το δάκτυλο στην πρίζα.
