Ωρες ώρες αναρωτιέμαι μήπως τελικά θα πρέπει τη θέση μου στις ελληνικές ροκ δισκοκριτικές να πάρει κάποιος άλλος, ίσως λιγότερο απαιτητικός από τις εγχώριες παραγωγές και ταυτόχρονα λιγότερο κουραστικός στο να επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια. Ξέρετε για τις μετα(;)-punk εμμονές, τα αρχέγονα riffs, την έλλειψη ιδεών στην παραγωγή και τους στίχους που λατρεύουν να πυροβολούν οτιδήποτε (μα οτιδήποτε) δομεί τη σύγχρονη αστική κοινωνία. Τα Αρνάκια κατά διαβολική σύμπτωση συμπυκνώνουν σε ένα δίσκο - το δεύτερο της καριέρας τους (ο πρώτος ήταν το "Απ΄το Στόμα του Λύκου", 6 χρόνια πριν) - όλα αυτά τα κακώς κείμενα της εγχώριας σκηνής. Μουσικά απέχουν πολύ ακόμα και πολλά μη δουλεμένα πρωτόβγαλτα σημερινά group. Στιχουργικά, μάλλον έχουν παρανοήσει το νόημα της rock μουσικής, η οποία είναι (και) επανάσταση εναντίον όσων (προσώπων, καταστάσεων, θεσμών) μας καταπιέζουν. Είναι (και) ανατροπή. Είναι όμως (και) πρόταση. Με το να βλέπεις μονίμως στο βάθος του τούνελ ένα εχθρό - το σύστημα - να σου κρύβει το φως και να πυροβολάς διαρκώς με άσφαιρα πυρά, δεν κάνεις τίποτα. Απλά δικαιολογείς όσους το υπεραμύνονται στο σύνολό του. Και εξάλλου, πάνε οι εποχές που η αντίθεση καθαυτή, με όσο κενό, άστοχο και απλοϊκό τρόπο κι αν εκφραζόταν, αρκούσε για να πορώσει μερικά γυμνασιόπαιδα. Και όσοι εξακολουθούν να επιμένουν, προτάσσοντας ως επιχείρημα το όνομα Τρύπες, μάλλον έχουν χάσει άπειρα επεισόδια, για να μην πω δεν έχουν συνειδητοποιήσει το μέγεθος της προσωπικότητας του Γιάννη Αγγελάκα.Βέβαια στην όλη υπόθεση υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια. Σκόπιμα δεν την ανέφερα από την αρχή, αν και είμαι σίγουρος ότι σχεδόν άπαντες οι δισκοκριτικοί θα ξεκινήσουν τα κείμενά τους από αυτήν. Πριν την κυκλοφορία του δίσκου ο drummer του group, Αντώνης Πρωτονοτάριος, πέθανε ξαφνικά, κι έτσι η κυκλοφορία αυτή απέκτησε επίσης αιφνιδίως το ρόλο του φόρου τιμής στον πολύ καλό φίλο των παιδιών. Και όπως αντιλαμβάνεστε η συναισθηματική φόρτιση κατά την ολοκλήρωση των υπόλοιπων μερών (τα κρουστά είχαν ήδη ηχογραφηθεί από το μακαρίτη) ήταν έντονη και δικαιολογημένη. Αλίμονο όμως αν η επιθυμία, το χρέος, το προσωπικό κέφι, η μερική εκτόνωση των συναισθημάτων, αντιμετωπίζονται με οίκτο. Ή δεν κρίνονται καθόλου ή κρίνονται ισότιμα, χωρίς οίκτο, όπως τους αρμόζει. Και αυτό είναι, πιστεύω, κάτι που θα ήθελε και ο ίδιος ο μακαρίτης, εκεί ψηλά...
