Βλέπεις νέους καλλιτέχνες να "χάνονται" κυριολεκτικά σε σύνθετους δρόμους, να την ψάχνουν σε μεγαλοπρεπείς παραγωγές, σε ψευτοπειραματικές διαθέσεις, σε προσμίξεις ειδών (Ανατολή, έλα παιδί μου κοντά στη Δύση), και άλλα καλά, και άκρη να μην βγάζουν, τουλάχιστον από το αποτέλεσμα. Και βλέπεις από την άλλη παλιές καραβάνες να βγαίνουν με προκλητική εφηβική αναίδεια και μια ντουζίνα απλών αλλά υπαρκτών μελωδιών και riffs και να σε καθηλώνουν με τη μία. Περίεργο πράγμα αυτή μουσική.Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε το νέο (;) Νίκο Πορτοκάλογλου. Ή μάλλον αυτόν που γνωρίσαμε στους Φατμέ. Οχι τον αδιάφορο, ανιαρό τροβαδούρο των τελευταίων χρόνων. Αυτόν που βγαίνει με μια ηλεκτρική κιθάρα, σίγουρος, ευθύς, ΑΠΛΟΣ. Κρατήστε αυτή τη λέξη: Απλός. Με μια ηλεκτρική κιθάρα που βγάζει μερικά από τα πιο κλασικά μεν, αλλά ζωντανά riffs των τελευταίων χρόνων. Με μια μπάντα ουσιαστικά από πίσω του (Χρυσόστομος Μουράτογλου, Αλέκος Αράπης, Οδυσσέας Τσάκαλος), της οποίας κάθε μέλος αισθάνεται ισότιμο ή τουλάχιστον αντιλαμβάνεται την παρουσία του ως μουσικός με ουσιαστική προσφορά και όχι για διεκπεραιωτικούς λόγους. Τους ακούς να λένε με μια φωνή "μάγκες βγείτε να παίξουμε για τη πάρτη μας, μια φορά"... Και φυσικά με το γνωστό του - επίσης απλοϊκό - στιχουργικό στυλ.Οσο για τη βόλτα στα ελληνικά χωράφια, όλα έχουν μια αρχή και ένα τέλος. Και ο Νίκος αποφάσισε ότι είχε αρκετά προχωρήσει έξω από τα νερά του. Δεν του πήγαιναν κιόλας, δεν είχε να κερδίσει, πέρα από κάποιους πόντους στην εκτίμηση κάποιων μουσικών γραφιάδων. Και ο κόσμος καταλαβαίνει πότε βρίσκεσαι στα νερά σου και πότε κολυμπάς χαμένος αλλού. Ετσι, αν εξαιρέσουμε το "Που ήσουνα φως μου" και 2-3 ακόμα υποψίες (και το μελωδικό πυρήνα του ομώνυμου) το ελληνικό στοιχείο έχει σχεδόν αποκλειστεί, και απλά μιλάμε για ένα δίσκο με επιρροές απ'όλο τον κόσμο. Από τη διεθνή γλώσσα της rock. To album περιλαμβάνει τόσο κλασικές ροκιές όσο και λυρικές στιγμές, όλες απλά δομημένες, τόσο, μα τόσο γοητευτικές. Αυτή, ναι, είναι μαγκιά! Κάλλιο αργά, παρά ποτέ...
