Νέο album για τον εμπνευστή της αρχικής κολλεκτίβας του hip hop στην Ελλάδα, αλλά και του ιδιαίτερου hip hop υβριδίου που προτιμα να ονομάζουμε low bap. Και στο νέο του - solo - project o BD Foxmoor προτιμά να βγάλει κάτι από τον έμφυτο λυρισμό του, με μια μουσική γήινη και σκληρή στην πραγματικότητα που βιώνει και στις αντιδράσεις της, ονειρική όμως στην ηχητική υλοποίησή της, και αφάνταστα αστική, μελαγχολική. Μπορεί και στιχουργικά (επικρατεί παντού ο τόνος της συμβουλής ή της κατάρας, τον οποίο έχουν κληρονομήσει όλοι οι "συν αυτώ" rappers) αλλά και μουσικά να μοιάζει από το ίδιο καλούπι (ή αλλιώς "πως να κλείσετε ονειρικές ατμόσφαιρες σε 14 tracks), αλλά ποτέ δεν φτάνει στο σημείο να καταντά έστω λίγο βαρετή. Ιδιαίτερα τώρα που στη γοητευτική αλλά γνώριμη ιδιοτροπία της μουσικής τους, αναμιγνύονται από ακουστικούς κιθαριστικούς μέχρι και industrial ήχους. Τις "Δανεικές Προσευχές" τις έχετε πιθανώς ακούσει. Το παράπονο της εισαγωγής που εξελίσσεται σιγά σιγά σε μια κλασική κιθαριστική μπαλλάντα, με ένα B.D.Foxmoor το λιγότερο παθιασμένο! Και την κατάλληλη στιγμή όλα χάνονται για να μπει ένα 100% industrial tune με συγκινητικές κραυγές. Οχι ότι θα ακούσετε τον BD να αναμοχλεύει και να οικειοποιείται στοιχεία από 500 είδη, γιατί πλέον αυτό δεν θα ήταν low bap. Aπλά σιγά σιγά δίνονται hints για το τι πραγματικά είναι low bap, και ποια είναι τα πραγματικά όριά του. Ο στόχος (η σταθερά) είναι το όνειρο και η μεταβλητή το πως θα επιτευχθεί.Στιχουργικά βέβαια τα πάντα μοιάζουν ίδια. Καυστικά σχόλια για τους αποχωρήσαντες και τη συνέπεια όσων παρέμειναν στη βάση τους, πικρόχολα σχόλια για την πολιτική του παντοκράτορα Κλίντον ("Θα σε Δικάσει"), για τη σαβούρα των βραβείων του Ποπ Κορν αν κατάλαβα καλά (από το "Μια Απορία": "Ψυχή μου λύσε μου μόνο μια απορία... Σε ψηφίσαν λέει ψυχή μου, μιας φυλλάδας οι αναγνώστες και σε βάλαν υποψήφιο μ'αδερφές και με κυλότες [...] Σ'ετοιμόρροπο μημείο πως χωρέσαν τόσα βλαμμένα, ήταν όλα ευτυχισμένα κι όσα ήταν καθισμένα") κ.α. Το φινάλε πάντως και ηχητικά και στιχουργικά είναι σχεδόν τέλειο. Η μελαγχολία, το αίσθημα μοναξιάς του "Λίγα Λόγια", το ειρωνικό "Καληνύχτα Μαλάκα" με τη συμμετοχή του Σωκράτη Μάλαμα ("Γέλα ρε, δε βαριέσαι, όλα είναι συνήθειο, μη δακρύσεις γιατί θα σε πάρουν για ηλίθιο") αλλά και το χαλαρωτικό "Sampleterra" με συλλογή από ήχους ακόμα και καθαρά ελληνικούς, κλείνουν κατά τον καλύτερο τρόπο το ομορφότερο κατά τη γνώμη μου low bap album.
