Μανώλης Φάμελλος - Καθώς Μικραίνει η Μέρα

Ενα χρόνο μετά τη "Μαύρη Αγάπη", ο Μανώλης Φάμελλος επιστρέφει χωρίς την παρέα του, τους Ποδηλάτες, πάνω που θα έλεγε κανείς ότι σαν ομάδα είχε δέσει προσφέροντας εκείνο το όμορφο και μελωδικό album. Οπως είχαμε πει και τότε, εκείνο που ξεχωρίζει τον Μανώλη και την παρέα του, είναι το απαλό και ευγενικό δέσιμο του ελληνικού παραδοσιακού (δημοτικού και όχι μόνο) στοιχείου με τη σύγχρονη δυτική pop και rock αισθητική, μια προσπάθεια που γίνεται από ολοένα και περισσότερους δημιουργούς με "άτσαλο" θα έλεγε κανείς τρόπο και αμφίβολα αποτελέσματα. Ο Νίκος Ζιώγαλας, ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ελένη Τσαλιγοπούλου δεν αποτελούσαν τυχαίες επιλογές για τη Μαύρη Αγάπη, και τη νέα περισσότερο έντεχνη πορεία του Μανώλη Φάμελλου. Και αυτό φαίνεται από τη νέα solo πορεία του Μανώλη, η οποία πατάει πάνω στη "Μαύρη Αγάπη" για να αναδείξει την ηλεκτρική πλευρά της λαϊκής μας παράδοσης. Με λίγα λόγια οι διαφοροποιήσεις σ'αυτόν τον τομέα είναι ελάχιστες. Ηλεκτρικό κάποιες φορές, ακουστικό, μελαγχολικό με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, είναι το νέο album του, το οποίο παρεπιπτόντως περιέχει μερικούς από τους πιο όμορφους, ποιητικούς και ρομαντικούς στίχους που έχουμε ακούσει τελευταία και ακόμα πιο ευφάνταστους τίτλους: Το Νερό Της Βροχής, Πλαστική Ιουλιέτα, Το Ανάποδο Εγώ Μου, Οι Γυναίκες Με Τα Μαύρα, Κάτω Απ' Τον Γκρίζο Σου Ουρανό, Κάθε Ονειρο Στο Χάρτη. Δυνατότερο όμως χαρτί του album είναι η πολύ καλή παραγωγή και ενορχήστρωση, η οποία "προσθέτει" ότι οι (όχι πάντα ισχυρές) συνθέσεις δεν μπορούν από μόνες τους να προσφέρουν. Καθώς μικραίνει η μέρα, το album αυτό, με τον γοητευτικό όσο και καταρραμένο ρομαντισμό του, τις απεγνωσμένες ακουστικές συγκινήσεις και την ταξιδιάρικη διάθεση θα γίνεται όλο και πιο απαραίτητο για το γύρω γκρίζο τοπίο... Αλλά έχουμε καιρό ως τότε...